Stand-up comedian Kim Schuddeboom uit Diever: 'Je mag best even huilen. Maar daarna pak je jezelf weer op'
In dit artikel:
Stand‑upcomédienne Kim Schuddeboom verwerkt in haar voorstelling Doe maar rustig het verlies van meerdere naasten: in korte tijd overleden haar stiefbroer en twee vaders, beiden na euthanasie. In Diever sprak MEER met Kim en haar moeder Nel (68), die in de voorstelling een opvallende, vaak onhandige maar liefdevolle rol heeft. Ondanks het verdriet tonen moeder en dochter veel humor en saamhorigheid.
Nel woonde vroeger in Frankrijk en vestigde zich zes jaar geleden bewust in Diever vanwege het huis met tuin, atelier voor haar keramiek en de mogelijkheden voor een B&B. Kim groeide op in een samengesteld gezin: na een scheiding woonde ze met haar moeder, stiefvader Kees en stiefbroers in verschillende landelijke plaatsen. Ze beschrijven een warme, gestructureerde opvoeding waarbij Nel duidelijke regels hanteerde, maar ook veel steun gaf. Kim herinnert zich een jeugd vol vrije ruimte en podiumdrang; al op de basisschool ontdekte ze plezier in improvisatie en aandacht trekken.
Kim (Alkmaar, 10 april 1985) zit sinds 2020 bij Comedytrain en werd met haar debuut Ongeschreven in 2023 genomineerd voor Neerlands Hoop. Doe maar rustig werd afgelopen seizoen gerekend tot de zes beste theatervoorstellingen en toert nog tot en met maart 2026 langs Nederlandse podia (o.a. De Klinker, Winschoten 30/10; De Lawei, Drachten 22/1; De Meenthe, Steenwijk 29/1; DNK, Assen 12/3).
Haar carrière begon met open mics in Amsterdam en jaren lang optredens in kleine zalen om vlieguren te maken. Haar repertoire is autobiografisch: ze vertelt over haar gehandicapte stiefbroer Niels, de dood van haar vader en stiefvader en de rol van haar moeder daarbij. Schuddeboom benadrukt dat ze niet verzint wat ze vertelt; alles is uit het echte leven. De voorstelling balanceert tussen zwarte humor en ontroering: lachen en verdriet bestaan tegelijk, een familiehouding die volgens Kim en Nel zelfs in de meest pijnlijke periodes overeind bleef. Die houding—niet blijven hangen in slachtofferschap maar doorgaan na rouw—komt meerdere malen terug.
Kim is open over haar lesbische identiteit en ziet het belangrijk om daarover te spreken, juist nu er meer vijandigheid bestaat richting LHBTIQ+-mensen. Ze benadrukt echter dat ze geen vooraanstaand activist wil zijn, maar haar zichtbaarheid op eigen manier inzet via theater en radiocolumns.
Op het podium voelt ze zich ontspannen: met alleen een microfoon en een kruk wil ze voorlopig blijven werken aan pure stand‑up. Nel is zichtbaar trots en suggereert zelfs dat Kim meer zou kunnen laten zien van haar zangstem in toekomstige programma’s. De voorstelling is daarmee zowel een persoonlijke rouwverwerking als een ode aan de familierelatie waarin verdriet en humor onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.