Sport als brug, geen slagveld

In dit artikel:

Afgelopen week viel de Vuelta stil toen pro-Palestijnse actievoerders de koers blokkeerden, waardoor renners geen kans kregen om te rijden of te finishen. De columnist wijst erop dat sport juist bedoeld is om mensen bij elkaar te brengen — de kern van de Olympische gedachte — en dat het doel van atleten niet politiek gemanipuleerd te worden: zij trainen voor prestaties, niet om pionnen te zijn in een groter conflict.

Tegelijk erkent de tekst dat protesten legitiem en soms noodzakelijk zijn. Historische en recente voorbeelden—zoals het symbolische vuistgebaar van Tommie Smith en John Carlos in 1968 of het knielen van Colin Kaepernick, maar ook hedendaagse kleine gebaren als regenboogbanden of een minuut stilte—laten zien dat krachtige statements mogelijk zijn zonder de wedstrijd te gijzelen. Zulke stille, zichtbare vormen van verzet resoneerden juist doordat ze de sportwedstrijd niet vernietigden.

De auteur verzet zich tegen vormen van actie die wedstrijden lamleggen en zo angst en verdeeldheid zaaien. Hoewel er begrip en steun is voor verontwaardiging over het geweld in Gaza, moet die stem volgens de schrijver niet ten koste gaan van de sport en de sporters zelf. De oproep is praktisch en normatief: kies manieren van protest die bruggen bouwen en de boodschap draagkracht geven, in plaats van evenementen te saboteren en de verbindende waarden van sport te ondermijnen.