Spelen staat centraal in Mercedes Azpilicueta' solotentoonstelling 'CacchHo CucchhA'

In dit artikel:

In 1962 opende het Stedelijk Museum Amsterdam met Dylaby een speelplaatsachtige tentoonstelling waarin directeur Willem Sandberg Jean Tinguely, Robert Rauschenberg en hun vrienden carte blanche gaf om het museum als open, speelse omgeving te herdenken — denk aan kamers vol ballonnen. Het idee dat spel en kinderen een kunstinstelling kunnen vormen raakte daarna lang uit zicht; sommige critici vonden kinderen niet op hun plaats in musea, terwijl de openbare ruimte vaak kindonvriendelijk is en dat uiteindelijk iedereen schaadt.

Documenta fifteen (2022), ingericht door het collectief ruangrupa, bracht die gedachte terug: met een expliciet politiek-curatoriële focus op samenwerken en verwelkomen werden kinderen via Rurukids als volwaardige deelnemers opgenomen. Nu, ruim zestig jaar na Dylaby en in het kielzog van documenta fifteen, staat een nieuwe tentoonstelling gepland waarin kinderspel het uitgangspunt is en kinderen kunstwerken mogen ‘activeren’.

De solotentoonstelling CacchHo CucchhA van Mercedes Azpilicueta — bekend van kleurrijke, sculpturale werken, performance en textiel en residentie aan de Rijksakademie — wil spel zien als een daad van uitvinding en onderzoekt welke maatschappelijke aanpassingen nodig zijn om kinderen echt onderdeel te laten zijn van culturele ruimtes. Haar monumentale tapijt De Rebelse Lusthof (2022) illustreert de mix van esthetiek en sociale betrokkenheid in haar werk.