Sophie Hilbrand kreeg in voormalig Omtzigtbolwerk Borne overal koffie - maar politieke discussies werden vermeden

In dit artikel:

Sophie Hilbrand trok in de eerste aflevering van de herrezen Nu we er toch zijn naar Borne (Overijssel), het dorp waar Pieter Omtzigt opgroeide, om te onderzoeken hoe de lokale bevolking nu denkt en of men nog gastvrij is. Het programma — dat stopte in 2011, kort terugkeerde in 2020 en nu een eenmalige revival krijgt rond de verkiezingen — werkt met onverwachte huisbezoeken: krijgen voorbijgangers eten of een nacht onderdak?

Hoewel in Borne twee jaar geleden ongeveer een op de drie kiezers op NSC stemde, levert de aflevering weinig nieuw inzicht in die steun: er verschijnt geen verdediger of criticus van de partij en Hilbrand kiest er opvallend voor niet politiek door te vragen. Dat voelt inconsequent nu de terugkeer van het programma juist samenhangt met de verkiezingsdiscussie.

Desondanks biedt de uitzending betekenisvolle televisie: achter het ogenschijnlijk homogene beeld van vriendelijke, overwegend witte bewoners komt een keur aan levensverhalen naar voren — nieuwe en voorbijgaande liefdes, geluk en verdriet. Indrukwekkend is een klooster waar een Twentse eigenaar Oekraïners en anderen opvangt, gemotiveerd door het verlies van twee kinderen aan een erfelijke ziekte. Zulke verhalen blijven echter vluchtig; het format beperkt ontmoetingen tot enkele minuten, waardoor diepere context en mogelijke maatschappelijke discussie onbenut blijven. Het resultaat voelt zowel warm als gemiste kans.