Solo-reis naar Thailand valt vies tegen: 'Mijn rug was helemaal naar de getver en slapen lukte ook niet echt'

In dit artikel:

Een 55‑jarige vrouw vertrekt alleen naar Thailand, officieel voor een ‘spirituele’ reis maar eigenlijk op zoek naar zon, zee, mango’s en rust. In Bangkok komt ze terecht in het rumoerige backpackerscircuit: jonge reizigers met spirituele praatjes, luide muziek en een hostelstraat vol overlast. Ze voelt zich genegeerd en overprikkeld.

In Chiang Mai probeert ze aansluiting te vinden in een hostel, maar raakt snel teleurgesteld. Ze belandt op een stapelbed naast een knoflookruikende Fin, ervaart nachtelijk lawaai, verdwijning van persoonlijke spullen en een algemeen gevoel van ongemak. Alleen uit eten gaan blijkt pijnlijk: obers reageren alsof groepsgezelschap vanzelfsprekend is. Zelfs een yogales eindigt in slaap en schaterlach van medereizigers over haar snurken.

Na die periode verandert ze haar aanpak: ze boekt een eigen kamer, houdt eenvoudige ochtenden met tempelbezoekjes, eet mango sticky rice als lunch en gaat vroeg naar bed met een boek of Netflix. Kleine, veilige rituelen geven haar de rust die ze zocht. Op de laatste avond voelt ze zich onverwacht ontspannen en zelfverzekerd, maar besluit toch dat een volgend bezoek aan Thailand waarschijnlijk een comfortabel resort met ontbijtbuffet zal worden in plaats van backpacken en spirituele groepssfeer.

Het verhaal illustreert hoe verwachtingen van solo‑spirituele reizen kunnen botsen met de realiteit van het backpackersleven, vooral voor oudere reizigers, en waarom comfort en eigen tempo soms meer waardevol blijken dan groepservaringen. Deze bijdrage is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.