'Sjinkie was een magiër op het ijs, door hem werd Nederland shorttrackfan'

In dit artikel:

Sjinkie Knegt (36) stopt met shorttracken omdat een bilblessure hem de kans op nog een Olympische deelname ontneemt. De Fries sluit daarmee een zestien jaar durende loopbaan af die startte in relatief anonimiteit en eindigde met Olympische medailles en een grote rol in de opmars van de Nederlandse shorttracksport.

Knegt begon toen er nauwelijks publiek of faciliteiten waren; teams moesten zelf koffers dragen en er was vaak maar één trainer en geen fysio. Die situatie veranderde toen Jeroen Otter in 2010 bondscoach werd. Onder diens leiding groeide Nederland naar een volwaardige internationale concurrent, met relay-medailles en een professionele staf op toernooien — een ontwikkeling waar Otter Knegt als belangrijke kartrekker voor noemt.

Individueel boekte Knegt grote successen. Zijn eerste wereldbekerplak in 2010 gaf hem het vertrouwen dat zijn carrière zou bepalen. In 2012 werd hij de eerste Nederlandse individuele Europees kampioen shorttrack, in 2013 pakte hij zilver op de 1.000 meter bij het WK. Op de Olympische Spelen van Sotsji 2014 veroverde hij als eerste Nederlander een individuele shorttrackmedaille met brons op de 1.000 m; in 2018 voegde hij zilver op de 1.500 m toe. Die 1.500 meter was zijn favoriete afstand — hij heeft nog altijd het wereldrecord op die afstand (2.07,943, gereden in 2016 in Salt Lake City). Kenmerkend waren zijn gedurfde inhaalacties en het vaak beslissende ‘uitschuifbeen’ bij de finish.

Zijn carrière kende ook zware tegenslagen. In 2019 liep Knegt een beenblessure op bij een ongeluk met een vorkheftruck en raakte later dat jaar ernstig gewond door brandwonden na het aansteken van een houtkachel thuis. Die brandwonden vroegen een langdurige revalidatie en lieten zowel fysiek als mentaal sporen na; hij zegt er voorzichtiger door te zijn geworden en dat het ongeluk een dieptepunt blijft.

Na zijn herstel merkte Knegt dat de concurrentie was toegenomen en dat het eerder verworven gevoel van zekerheid wegviel. Ondanks die frustraties wilde hij door, met als laatste grote ambitie goud met de relayploeg in Milaan. Een recente bilblessure maakte dat streven onhaalbaar; tot afgelopen zomer hoopte hij nog op selectie, maar de blessure besliste anders.

Knegt kijkt terug op een rijke carričre: hij bracht spectaculaire acties, belangrijke resultaten en droeg mede bij aan de populariteit van shorttrack in Nederland. Zijn prestaties en invloed op de sport blijven staan, ook nu hij afscheid neemt.