Schrijfster Marion Pauw (52) over overlijden zus. 'De laatste 24 uur in haar leven moeten gewoon prachtig zijn geweest'
In dit artikel:
Marion Pauw (52) woont het grootste deel van het jaar op een afgelegen finca in Andalusië, een rustplek tussen mangoplantages en olijfbomen waar ze zich terugtrekt om te schrijven. Recentelijk werd die toevlucht echter overschaduwd door persoonlijk verdriet: haar zus Lieske (55) kwam om het leven na een wandeling bij een kampeertocht in de Negev-woestijn in Israël. Lieske en haar partner David waren bijna 48 uur vermist; ze werden later samen gevonden op een klif. De precieze toedracht blijft onduidelijk. Pauw zegt in shock en in “overlevingsmodus” te verkeren; ze wil de as van haar zus verstrooien op plekken die Lieske dierbaar waren en vindt troost in de gedachte dat haar laatste uren waardig en in de natuur moeten zijn geweest.
Pauw beschrijft haar finca als een klein paradijs: een voormalige puinbak die zij en haar man Chris voor weinig kochten en zelf verbouwden. Het huis biedt stilte en ruimte — vogels en krekels — en is voor haar cruciaal om geconcentreerd te kunnen werken. Tegelijk houdt het stel een woning in Amsterdam: na enkele maanden in de stilte verlangt Pauw soms naar de stad en naar sociale contacten. Vanuit haar ervaring pleit ze voor meer aandacht voor het woningtekort in Nederland; goede woonruimte ziet ze als noodzakelijk voor rust en mentale ruimte.
Haar dagelijkse ritueel op het landgoed is strikt: meditatie, dagboekschrijven, drums, een uur wandelen met de hond en daarna schrijfsessies — het ideale klimaat waarin haar nieuwste roman Jij bent het licht tot stand kwam. Die thriller behandelt zware thema’s als geweld en misbruik en speelt zich af op Tasmanië, waar Pauw werd geboren. Een personage is deels gebaseerd op de oppas uit haar jeugd, aan wie ze bij een recent bezoek een intense vertrouwensherinnering herontdekte.
Pauw kiest bewust voor thrillers omdat ze daarin psychologische patronen kan onderzoeken. Zelf worstelde ze lang met een sterke neiging tot fawning — pleasen om conflict te vermijden — wat haar uiteindelijk in een burn-out deed belanden rond haar veertigste. Ze beschrijft een traject van ongeveer twaalf jaar therapie, onder meer haptotherapie, waarin ze leerde grenzen te stellen, “nee” te zeggen en een steviger zelfbeeld op te bouwen. Nu noemt ze zichzelf minder een pleaser; ze probeert liefdevol en respectvol te blijven, maar met meer aandacht voor haar eigen gevoel en welzijn.
Korte biografische punten: geboren 19 augustus 1973 op Tasmanië, verhuisde op zesjarige leeftijd naar Leeuwarden, doorbraak in 2009 met Daglicht (250.000 exemplaren, Gouden Strop, verfilmd in 2013). Ze is getrouwd met Chris en heeft twee volwassen kinderen, Jiri en Nadja.