Schrijfster Femke Brockhus doet aangifte (?) na grap over titel van haar boek

In dit artikel:

Een recente reactie probeert scherp het verschil te duiden tussen een echte doodsbedreiging en scherpe, satirische kritiek. Als voorbeeld noemt de schrijver een directe bedreiging aan het adres van Niels van der Laan en plaatst dat tegenover een bijtende passage over schrijfster Femke Brockhus en de titel van haar boek "Beesten die je niet mag schieten", die volgens de auteur vooral een grapje over autofictie en een boekennaam was, niet een oproep tot geweld.

De auteur vindt het terecht dat Brockhus zich ergert aan zo’n bewoording, maar wijst erop dat haar uitvoerige tegenschrift — zo’n 2.300 woorden waarin ze het belang van nuance en zorgvuldigheid benadrukt — hypocriet overkomt als ze niet expliciet vermeldt dat de harde taal refereerde aan haar eigen boektitel. Daarnaast uit de schrijver kritiek op Brockhus’ beslissing om aangifte te doen bij de politie (of dit nu feit of autofictie is) en beschouwt het publiceren van haar relaas in De Groene Amsterdammer als medeplichtigheid aan wat hij een aanval op de vrije meningsuiting noemt.

Kortom: de bijdrage maakt onderscheid tussen strafbare bedreigingen en literaire of satirische kritiek, bekritiseert Brockhus’ reactie en betrekt de rol van de media in het debat over nuance en vrijheid van spreken. Een korte toelichting: autofictie mengt biografische elementen met fictie, wat de scheidslijn tussen persoonlijke aanval en literaire grap soms vaag maakt.