Schreeuwende mannen zijn er genoeg, maar waar zijn de woedende vrouwenstemmen?

In dit artikel:

Filmrecensent Floortje Smit bespreekt in haar rubriek Pics een opmerkelijke maatregel van het Amerikaanse ministerie van Landbouw: boven gebieden in Oregon en Californië waar wolven vee aanvallen, worden drones ingezet die geluidsfragmenten afspelen om de dieren af te schrikken. Onder die fragmenten zit een felle ruziescène uit Marriage Story (2019), afgewisseld met mannelijke en vrouwelijke stemmen en zelfs nummers als Thunderstruck van AC/DC. Het idee is aversieve conditionering: wolven moeten leren mensen te mijden.

Smit gebruikt deze praktijk als opstapje om te reflecteren op de kracht van woede op film. Ze prijst de memorabele, gelaagde explosie in Marriage Story en somt andere onvergetelijke filmuitbarstingen op — van rechtbankkrijsen in A Few Good Men tot het ijzige geweld in There Will Be Blood — als voorbeelden van scènes die nog lang nazinderen.

Tegelijk wijst ze op een genderdynamiek: woede van mannen mag op het scherm vaak grandioos en cathartisch zijn, terwijl het bij vrouwen snel gereduceerd wordt tot hysterie of krankzinnigheid. Als tegenvoorbeeld noemt ze Anatomy of a Fall, waarin Sandra Hüller haar personage de ruimte geeft om woede daadwerkelijk te laten aanzwellen en daardoor overtuigend te worden.

Smit sluit met de gedachte dat meer vrouwelijke personages die duidelijk van zich afbijten niet alleen dramatisch bevredigend zijn, maar ook illustreren waarom zulke uitbarstingen sociaal betekenisvol zijn — en, ironisch genoeg, wellicht ook effectief om schapen te beschermen tegen wolven.