Schande: gemeente Oss jaagt 73-jarige Ina van haar dierenweide na 15 jaar zorg voor haar schapen

In dit artikel:

Ina van Lieverloo, een 73‑jarige weduwe uit Oss, dreigt haar dierenweide met zeven schapen kwijt te raken. Sinds 2010 verzorgde zij samen met haar overleden man de weide; na zijn overlijden in 2020 zette Ina het werk voort. Haar dochter meldde de voortzetting aan de gemeente, en de rekeningen bleven jaarlijks binnenkomen — reden voor Ina om aan te nemen dat alles doorliep. Begin dit jaar kreeg ze echter plots een brief van de gemeente Oss met de eis binnen twee maanden te vertrekken. De formele reden: het oorspronkelijke huurcontract stond alleen op naam van haar man, waardoor de gemeente nu strikt vasthoudt aan de regels.

De situatie raakt gevoelig omdat de weide meer voor Ina is dan een hobby: na het verlies van eerst haar man en later haar dochter vormen de dieren een belangrijke emotionele steun en dagelijkse houvast. Bovendien heeft de organisatie die het terrein straks beheert, De Landerij van Tosse, aangegeven dat Ina in praktijk gewoon kan blijven; er is geen lopend ontwikkelplan en de schaapjes staan niemand in de weg. Toch houdt de gemeente voet bij stuk, wat in het artikel wordt gepresenteerd als een voorbeeld van bureaucratische koudheid en gebrek aan menselijk maatwerk.

Het stuk gebruikt Ina’s zaak als illustratie van een breder probleem: volgens de auteur handelen overheden te star en onverschillig tegenover burgers die maatschappelijke betrokkenheid tonen, terwijl andere groepen volgens hen door regelingen worden beschermd. Als extra context: veel grond‑ en huurregelingen vereisen formele overdracht of contractaanpassing na overlijden, wat verklaart waarom de gemeente technisch gezien kan optreden — maar het conflict draait vooral om de vraag of wettelijkheid en medemenselijkheid hier in balans waren.