Sail leek mij iets voor zelfverklaarde 'ondernemers' van vijftig die altijd een 'lekker kleurtje' hebben

In dit artikel:

Sylvia Witteman bezocht voor het eerst het maritieme evenement Sail op het IJ in Amsterdam en moest haar vooroordeel over het publiek bijstellen. Waar zij een verzameling goedgevormde vijftigers met roze overhemden en bourgondische levensstijl had verwacht, bleek de menigte bont en breed: oma’s in Canta’s, groepen schoolmeisjes met en zonder hoofddoek, gezinnen met koelboxen en een baby in een matrozenpakje, Surinaamse vrouwen in klederdracht en een jongen met Down die elk passerend schip enthousiast begroette en snoepjes deelde.

De aanblik van statige zeilschepen in het gouden zonlicht raakte haar onverwacht emotioneel; de koperblazers en kanonschoten versterkten de sfeer, al reageerde Witteman ook ambivalent vanwege de beladen VOC-geschiedenis. Tijdens het spektakel werd ze door een meeuw begiftigd met een plakkaat mest in haar nek, wat haar ertoe bracht half grappend aan ChatGPT te denken over waarom meeuwenpoep zo warm is. In haar pogingen het vuil weg te vegen smeerde ze het per ongeluk verder uit — tot vermaak van de jongen naast haar en tot de milde spot van een man in het roze overhemd, die plagend zei: "Wel even douchen, hè? Vogelpoep, dat vreet aan je lak."

De column is een luchtige, persoonlijke observatie waarin Witteman haar eigen vooroordelen ontkracht, geniet van de collectieve verwondering die Sail oproept en met humor de onhandige menselijke kant van zo’n publieke gebeurtenis belicht.