Rosalía's 'Lux' wordt met elke luisterbeurt gelaagder én toegankelijker

In dit artikel:

Rosalía (1992) levert met Lux — haar vierde album, dat enkele weken voor 26 november 2025 verscheen — een ambitieus en grensverleggend project af dat luisteraars en critici al massaal omarmd hebben. Waar Motomami (2022) van haar een wereldster maakte, pakt ze op Lux veel grootschaliger en ingrijpender uit: een spiritueel en dramatisch geheel waarin pop, opera, reggae en hiphop moeiteloos samenkomen.

Zingen in veertien talen (onder meer Italiaans, Arabisch, Oekraïens en Hebreeuws) is een opvallend kenmerk; Rosalía leerde die talen van moedertaalsprekers en gebruikt ze om universele thema’s — geloof, devotie, vrouwelijke heiligen zoals Jeanne d’Arc, Clara van Assisi en Olga van Kiev — te verbeelden, niet als pronkstuk. Haar hoge, zuivere stem staat centraal, soms ingetogen boven een eenvoudig gitaarrifje (La Perla), soms ingebed in bombastische strijkersarrangementen en zelfs dreigende dance-eindes (Berghain), waarop Björk te horen is — een klinkende verwijzing naar een muzikale inspiratiebron.

Klassieke elementen vormen de ruggengraat van het album: strijkers, paukenslagen, kinderkoren en pianopartijen wisselen af met passages waarin het London Symphony Orchestra meespeelt. Die orkestrale ondergrond geeft ruimte voor steeds nieuwe combinaties van stijlen en verhalen; het resultaat klinkt zowel gelaagd als verrassend coherent. Het album vraagt aandacht en meerdere luisterbeurten om zich volledig te openen, maar belooft een blijvende indruk achter te laten.

Lux wordt al als een huzarenstuk betiteld dat tradities opschudt en samenbrengt — even thuis in het Concertgebouw als in het Gelredome — en lijkt daarmee een vaste plaats op de jaarlijstjes en in de hedendaagse popcanon te verdienen.