Rijke roots en rode idealen bij de SP

In dit artikel:

Che Guevara en Friedrich Engels dienen in dit stuk als tegenpolen: Guevara verliet een comfortabele Argentijnse achtergrond en kreeg tijdens een motorreis oog voor armoede en uitbuiting, een persoonlijke breuk die zijn politieke koers veranderde. Engels, zoon van een rijke Engelse textielfamilie, bekritiseerde het fabrieksleven dat het familievermogen produceerde, maar ontbeerde volgens de auteur het directe begrip van arbeidersleed.

Die tegenstelling wordt gebruikt om de komst van Maurits Hondmann op de SP-kieslijst te duiden. Hondmann — opgegroeid in een welgestelde omgeving in Chicago, eerder fractieassistent en nu kandidaat-Kamerlid — staat symbool voor de vraag of iemand uit een elitaire context oprecht en effectief kan strijden tegen ongelijkheid. In tegenstelling tot iemand die uit armoede is gevormd, ontbreekt hem volgens het stuk mogelijk een ingrijpende ‘breukervaring’ die empathie en inzicht in dagelijks gebrek voedt.

De socioloog Pierre Bourdieu’s begrip habitus wordt aangehaald om uit te leggen dat levenslange privileges iemands blik en praktijken sturen, en dat korte politieke ervaring weinig kan compenseren. Hondmann profileert zich met een meritocratisch tongval: gelijke kansen voor iedereen, terwijl zijn startpositie zelf buitengewoon gunstig was. De auteur waarschuwt dat zulke politici kunnen uitmonden in salonsocialisten — medewerkers die wel spreken over gelijkheid maar die eigen privileges ongemoeid laten. Of Hondmann zich authentiek verbindt met de arbeidersklasse of zijn socialisme zal matigen, resteert af te wachten.