Rijkdom en leegte. Wat symboliseert het leven van King of the cruise Ronnie?

In dit artikel:

Regisseur Sophie Dros filmde de cruisewereld van binnenuit en laat zien dat het glansrijke imago schril contrasteert met ecologische, sanitaire en sociale problemen. Dros zegt over haar ervaring aan boord: “Ik ben nog nooit zo eenzaam geweest.”

Cruiseschepen stoten volgens de film zo veel vervuiling uit dat één schip per dag evenveel schadelijke emissies produceert als ongeveer één miljoen auto’s; er varen er honderden. De binnenlucht aan boord bereikt niveaus van vervuiling die te vergelijken zijn met steden als Beijing of Santiago, schepen lozen afval op zee en rederijen gebruiken fiscale constructies en vlaggen van gemak waardoor arbeidsregels worden omzeild. Het gevolg is laag betaalde, zwaar belaste bemanning met weinig rechten.

De coronapandemie maakte ook de gezondheidsrisico’s pijnlijk zichtbaar. De Diamond Princess was het eerste grote voorbeeld van een covid-19-uitbraak op zee; begin april lagen al zo’n twintig schepen stil met zieke opvarenden omdat havens geen toegang verleenden. Dat neemt niet weg dat infectie-uitbraken geen nieuw verschijnsel zijn: jaarlijks vinden tientallen grote incidenten plaats met E.coli of norovirus.

Dros’ observaties worden aangevuld met een culturele verwijzing naar David Foster Wallace, die al in 1998 de paradox van comfort en onbehagen op luxe cruises beschreef — een aanwijzing dat veel problemen structureel en langdurig zijn. De film positioneert cruises niet alleen als vakantielust, maar ook als bron van milieu-, gezondheid- en arbeidsvragen die om strengere regie vragen.