Review Springsteen: Deliver Me from Nowhere - Jeremy Allen White is een oscarwaardige Boss
In dit artikel:
Scott Cooper brengt met Springsteen: Deliver Me from Nowhere geen uitputtende levensloop, maar een gefocuste portrettering van één van de donkerste hoofdstukken uit Bruce Springsteens carrière: de vroege jaren‑80, wanneer hij na het succes van The River terugkeert naar zijn geboortegrond in New Jersey en zich afsluit van de wereld om op eenvoudige apparatuur de rauwe songs op te nemen die later als Nebraska bekend zouden worden. De film is gebaseerd op Warren Zanes’ boek Deliver Me from Nowhere en concentreert zich op thema’s als beroemdheid, geestelijke gezondheid, familie en de manier waarop het verleden iemand vormt.
In plaats van de gebruikelijke biopicformule kiest Cooper voor soberheid en intimiteit: weinig poespas, veel close‑ups van een worstelende kunstenaar. Dat levert een ongemakkelijk maar ontroerend beeld op van Springsteen als onzekere, hartstochtelijke twijfelaar — ver van de stoere rockheld met het mouwloze shirt. De plaat Nebraska, hier afgebeeld als een bijna ‘do‑it‑yourself’ manifest met teksten over geweld, verval en vader‑zoonrelaties, botst met de verwachtingen van de platenmaatschappij: geen singles, geen tour, geen interviews — en een artiest die steeds verder terugzakt in zijn herinneringen.
Centrale troef van de film is Jeremy Allen White, die in een prestatie die de recensent als bijna griezelig treffend omschrijft de essentie van Springsteen vastlegt zonder uiterlijke nabootsing. Zijn lichaamstaal, vocalen en interne transformatie overtuigen en dragen de film. Jeremy Strong levert een geloofwaardige Jon Landau neer als manager/vertrouwenspersoon en Stephen Graham geeft een indringende invulling van de vaderrol. Samen voorkomen zij dat het portret karikaturaal wordt; in plaats daarvan ontstaat een menselijk, broos beeld dat je als kijker aan het denken zet over succes en prijs.
De vertelstijl vraagt enige voorkennis van Springsteens oeuvre om alle lagen volledig te waarderen — vergelijkbaar met hoe MCU‑films toegankelijk zijn voor nieuwkomers maar extra rijkdom bieden aan kenners — maar de film werkt ook zonder diepgaande voorkennis door haar sterke regie en acteerwerk. Volgens de recensent, zelf al decennialang fan, overstijgt Deliver Me from Nowhere de typische biopic en legt het een blauwdruk voor toekomstige films over muzikale iconen: ingetogen, ongemakkelijk, en uiteindelijk indrukwekkend.