Recensie: Een heel nummer over de 'magical wand' van Taylor Swifts geliefde Travis Kelce? Dat is toch een beetje too much information
In dit artikel:
Taylor Swift heeft met Life of a Showgirl een album afgeleverd dat tegenvalt: stilistisch terughoudend en op meerdere momenten bijna saai, in tegenstelling tot de reikhalzende verwachtingen van fans. Het twaalfde studioalbum, recent verschenen nadat Swift vorig jaar in Stockholm werkte met Zweedse hitmakers Max Martin en Shellback, had volgens geruchten een vrolijke Scandipop‑aanpak moeten krijgen — maar die frivole, groots opgebouwde refreinen ontbreken grotendeels.
De plaat kiest hoofdzakelijk voor een ingetogen, achtiesachtig geluid en veel autobiografische observaties. Teksten beschrijven het leven van een ster — van dure Parijse hotels tot dineradresjes in Hollywood — maar die glossy zelfreflectie voelt soms als navelstaren en sluit daardoor minder gemakkelijk bij de luisteraar aan. Waar The Fate of Ophelia nog even beloofde — met een slimme koppeling tussen klassieke literatuur en moderne liefde — verliest de rest van het album soms vaart en originaliteit.
Op productieniveau is het opmerkelijk dat juist Max Martin, bekend van grote, aanstekelijke hits, hier een gedempter palet presenteert; Jack Antonoff, die eerder voor sobere maar treffende platen zorgde, ontbreekt ditmaal. Sommige nummers gaan te ver in persoonlijke details — vooral een nummer waarin Swift heel expliciet over haar huidige relatie zingt — wat voor velen te heel-specific en “too much information” is, zeker gezien haar publieke status en relatie met Americanfootballspeler Travis Kelce.
Er zitten momenten in die fans zullen waarderen: kleine wraakzangetjes richting rivalen en zakelijke tegenstanders, en een paar melodische vondsten. De bewerkte versie van George Michaels Father Figure valt echter duidelijk in het niet naast het origineel. Ook Swifts herstel van de rechten op haar vroege catalogus speelt een rol in enkele verwijzingen naar oude conflictpartijen met muziekbazen.
Kort gezegd: Life of a Showgirl is geen fiasco, maar wel de minste Swift‑plaat in jaren — te teruggetrokken en te persoonlijk om de omvangrijke verwachtingen waar te maken. De recensie is van Stefan Raatgever van Het Parool.