Raadsleden die wegblijven bij vergaderingen
In dit artikel:
De auteur waarschuwt dat het steeds vaker voorkomt dat gekozen politici zich langdurig terugtrekken uit het formele politieke proces — bijvoorbeeld om te protesteren — terwijl ze hun zetel en vergoeding behouden. Dat beeld ziet hij niet als een incident van één persoon of één gemeente, maar als een symptoom van een bredere verzwakking van politieke verantwoordelijkheid: vertegenwoordiging en activisme zijn niet hetzelfde en zijn niet zonder meer uitwisselbaar.
Er worden twee rollen onderscheiden: maatschappelijke vertegenwoordigers — activisten die gevoelens, onvrede en verlangens van groepen verwoorden — en institutionele vertegenwoordigers — gekozen volksvertegenwoordigers die aanwezig moeten zijn bij debatten, verantwoordelijkheid dragen voor alle inwoners en besluiten mede bepalen. Problemen ontstaan wanneer iemand de activistische rol op zich neemt maar zijn formele taken verwaarloost, waardoor er op cruciale momenten geen stem is op de plek waar die hoort te zijn. De vergelijking met een staking illustreert het punt: een werknemer die staakt accepteert meestal dat loon tijdelijk stopt; in de politiek blijven echter mandaat en positie vaak onveranderd, met het risico op een democratisch vacuüm.
De schrijver richt zich expliciet tot de links-progressieve beweging en betoogt dat geloofwaardigheid vraagt om zowel principes als plichtsbesef. Symbolische acties verliezen hun morele en strategische kracht wanneer ze ten koste gaan van daadwerkelijke vertegenwoordiging; politieke tegenstanders profiteren als links alleen met protest wordt geassocieerd. Ongeacht partij, stad of onderwerp — klimaat, armoede of ongelijkheid — hoort het vervullen van het mandaat bij de functie.
Belangrijkste boodschap: protest is legitiem en soms nodig, maar wie het publiekelijk voor het politieke mandaat opgeeft moet ook de consequenties dragen of alternatieven regelen (bijvoorbeeld tijdelijke vervanging). Een leeggebleven zetel is geen vorm van verzet maar een inlevering van democratische vertegenwoordiging — en dat schaadt de burgers waarvoor de zetel bedoeld is. De norm die de auteur voorstelt: wie namens anderen gekozen wordt, moet zichtbaar en verantwoordelijk aanwezig blijven.