'Pensioen?' roept mijn uitgeefster uit. 'Een uitvinding van het patriarchaat! Vrouwen komen net op stoom'

In dit artikel:

Ze beschrijft een klein, alledaags moment — iemand helpt haar met de rits van een te strakke rok — en laat dat uitgroeien tot een bredere overpeinzing over regels, maat en zelfbegrip. In de ochtendroutine: precies afgemeten havermout, een witte blouse die nog net past, zoekt de vertelster houvast in getallen en voorschriften. Dergelijke vaste maten geven een schijn van controle in een onoverzichtelijke wereld, maar ze erkent ook dat veel van wat ze doet automatisch gebeurt, zonder dat ze het zelf helemaal heeft gevraagd.

Een roman die ze deze zomer las, Butter van Asako Yuzuki, zet haar aan het denken. De hoofdpersoon Rika realiseert zich dat je alleen zou moeten eten wat je echt verlangt en dat het kennen van de juiste hoeveelheid iets wezenlijks over iemands persoonlijkheid zegt: wie weet wat “genoeg” is, straalt dat uit. Die gedachte spiegelt de vertelster haar eigen onzekerheden over uiterlijk, eetgedrag en identiteit.

Met een vriendin die voor boter naar Parijs gaat, fantaseert ze over wie ze zou zijn zonder een partner: slanker, kieskeuriger, esthetischer, leven als in de boeken of de memoires van Simone de Beauvoir en Elena Ferrante, waarin alleen reizen soms leidt tot een herwonnen gestalte of eenvoudiger eten. Die literaire voorbeelden onderstrepen het idee dat afzondering ruimte kan geven om jezelf terug te vinden.

Terug in het hier en nu blijft de fysieke ongemakkelijkheid — de rok die knelt — een trefzeker symbool voor de grens tussen verlangen en realiteit. Terwijl haar partner lacht om de rok, eindigt de column in twijfel: zal ze die rok aanhouden en de dag ingaan zoals gepland, of kiest ze voor verandering? De vraag blijft open en belicht hoe kleine handelingen en kledingkeuzes verbonden zijn met grotere vragen over autonomie en eigenheid.