Parijs & Bataclan. Tien jaar geleden

In dit artikel:

13 november 2015 — 13 november 2025: tien jaar na de bloedige aanslagen in Parijs, waarbij meer dan 130 mensen omkwamen, schetst het stuk een bittere terugblik op wat sindsdien telkens gebeurt rond dit soort tragedies. De evocatie van schokkende geluidsfragmenten, beelden van vluchtende concertgangers en de met lijken bezaaide concertvloer staat tegenover een voorspelbaar ritueel van troostwoorden, onderzoekscommentaren en mediaclichés: sociologen die verklaren, buurtbewoners die koekjes bakken, en deskundigen of columnisten die hun analyse klaar hebben.

Tegelijk hekelt de tekst de veelgehoorde ontkenning en het wegkijken: het bagatelliseren van religieuze motieven, het afdoen als ‘lone wolves’, en het zoeken naar schuld bij het Westen. Ook wijst de tekst op voorbeelden van onwil om scherp te benoemen dat islamitisch extremisme een hoofdrol speelde — inclusief verwijzing naar berichtgeving waarin woorden als “islam” of “moslims” niet terugkomen. Namen als Salah Abdeslam, publieke commentatoren en bands die in opspraak kwamen, figureren in die dynamiek.

De kernboodschap is dat herdenkingen en morele reflecties vaak samenvallen met ontkenning en oppervlakkige verklaringen, waardoor structurele problemen in grote steden en de ideologische wortels van dergelijk geweld onvoldoende worden aangepakt. Het betoog sluit somber af: ondanks alle herinnering en discussie lijkt de kans op een “volgende keer” onverminderd aanwezig.