Paniek sluimert als ik in het café wacht op een gescheiden man

In dit artikel:

Ze ontmoet een gescheiden man in een café — gekoppeld door een gemeenschappelijke vriend — en merkt hoe een beeld dat eerst alleen in haar gedachten bestond ineens in levende lijve voor het raam staat. Wat begint als luchtig contact wordt direct geladen: de veilige nonchalance maakt plaats voor zenuwen en vragen over wat ze eigenlijk zoekt na de scheiding.

Aan de bar wisselen ze verhalen over vakanties en de zorg voor de kinderen, kiezen hij een alcoholvrij biertje en zij wijn, en tastend raken hun benen elkaar aan totdat ze afstand bewaren. Ze praten openlijk over hun echtscheidingen, zonder zichzelf te veroordelen maar ook zonder alles bloot te geven. Centraal staat een discussie over onafhankelijkheid: hij wil een relatie zonder wederzijdse afhankelijkheid; zij gelooft juist dat liefde schuilt in het zich kunnen overgeven aan iemands blik en vertrouwen — het gedeelde woordeloze moment na een familiebezoek, de kleine bevestiging dat je door de ander gezien en trots bevonden wordt.

Die zoektocht naar intimiteit na het huwelijk brengt kwetsbaarheid mee: het idee dat liefde je afhankelijk kan maken van een ander, en de angst dat die tedere toewijding weer zou kunnen verdwijnen. Toch concentreert het verhaal zich ook op het alledaagse en sensuele — details zoals het wegscheppen van een theemunt, lange benen, het balanceren op hakken bij het afscheid — die de ontmoeting menselijk en levendig houden.

De column, geschreven door filosoof en romanschrijver Fen Verstappen, is een mijmering over verlangen, onzekerheid en de manier waarop wij onszelf opnieuw leren zien in de ogen van een ander nadat een huwelijk is beëindigd.