OZG-cardioloog Albert van der Galiën (66) doet na ruim veertig jaar de witte jas uit. 'Dat klein rotziekenhuisje is er nog steeds'
In dit artikel:
Na ruim veertig jaar neemt cardioloog Albert van der Galiën (66) afscheid van het Oostergozer ziekenhuis (OZG) in Scheemda. Hoewel hij opgelucht is van de drukte, roosters en weekenddiensten verlost te zijn, doet het afscheid hem pijn omdat hij graag nog door had willen werken, bijvoorbeeld als waarnemer. Van der Galiën was een sleutelfiguur in de opbouw van de cardiologieafdeling in het ziekenhuis, dat vroeger Lucas heette. Begin jaren negentig pionierde hij met onder meer het plaatsen van de eerste pacemaker, het opzetten van hartrevalidatie en het verbeteren van intensive care-faciliteiten voor hartpatiënten.
Hij groeide op in Emmen met een droom om straaljagerpiloot te worden, maar koos uiteindelijk voor geneeskunde vanwege zijn interesse in het menselijk lichaam en familiegeschiedenis met hartproblemen. Zijn specialisme cardiologie vindt hij dynamisch en divers, mede omdat hartziekten vaak samenhangen met leefstijlproblemen zoals roken en overgewicht. Hij prijst de medische kwaliteit en faciliteiten binnen het OZG, ondanks het ziekenhuis vaker worstelde met financiële problemen en discussies over mogelijke sluiting. Volgens Van der Galiën is het ziekenhuis dankzij recente ontwikkelingen en de regionale noodzaak door aardbevingsschade inmiddels steviger geworteld en klaar voor de toekomst.
Persoonlijke anekdotes illustreren de ontwikkeling van het ziekenhuis, zoals het verbeteren van de luchtbehandeling en het realiseren van airconditioning waar dat eerst ontbrak. Van der Galiën is daarnaast een fervent fietsliefhebber, actief geweest bij een Groningse studentenwielervereniging en volgt nog steeds grote wielerwedstrijden, vooral vanwege het landschap.
Voor zijn pensioenplannen heeft hij nog een bijzondere ambitie: volgend jaar wil hij zijn kennis inzetten in Suriname, in het Mungra Medisch Centrum in Nieuw-Nickerie. Daar was hij eind 2023 al enkele weken actief met een gepensioneerde collega, om lokale patiënten te helpen in een setting die hij omschrijft als ‘primitief’ vergeleken met Nederland. Deze ervaring benadrukt voor hem het grote contrast tussen de medische voorzieningen in Nederland en elders, en onderstreept zijn motivatie om ook na zijn officiële carrière medische zorg te bieden waar het hard nodig is.