Özcan Akyol is ontzettend eenvoudige jongen, noemt water met prik gewoon 'water met prik'

In dit artikel:

Özcan Akyol is bezig zijn theatershow te slijten en gebruikt daar een geënsceneerde straatidentiteit voor. Terwijl hij net in een Amersfoorts eetcafé zit, tekent de tekst hem neer als iemand die bewust tegenover “de elite” staat — bijvoorbeeld door ‘prik’ te gebruiken waar anderen ‘bruis’ zeggen — en door gedrag te vertonen dat stereotypeert wordt als laagopgeleid en onbeschroomd.

De columnist overdrijft die rol: Akyol wast zogenaamd zijn handen niet, plast in een hoek, loopt zonder te betalen met zes blikjes Red Bull de winkel uit, slaat de tandarts om vervolgens lachgas te stelen, en kent geen etiquette aan tafel of op de snelweg. Het beeld is niet bedoeld als letterlijke reconstructie maar als karikatuur van performatieve authenticiteit: iemand die met grove trekken zijn afkomst uitvergroot om er commercieel profijt van te hebben.

De tekst bekritiseert die voorstelling als een vorm van hosselen — het uitbuiten van clichés om indruk te maken — en suggereert dat die pose net zo kunstmatig is als sommige hiphop-acts. Een klein slotstuk spot met het tafereel in het café, waar de bediening hem meerdere keren naar water vraagt en de “straatman” vervolgens zichtbaar verdwaalt als zijn glas leeg blijkt te zijn.