Over gedoe in een pashokje en het aantrekken van een veel te grote broek

In dit artikel:

Een bezoek aan het kleedhokje fungeert hier als sleutelmetafoor voor wereldpolitiek. De schrijver beschrijft drie soorten winkelpersoneel — oprecht meedenkers, opdringerige verkopers en afgevlakte, onverschillige medewerkers — en ziet in die laatste categorie een beeld van een internationale houding waarin niemand meer verantwoordelijk wordt gehouden als het misgaat. Die haalbare constatering volgt op een recent stuk van Trouw-columnist Jamal Ouariachi over een nieuw, post‑solidaire tijdperk waarin we onszelf moeten zien te redden.

Tegenover dit cynische beeld plaatst de tekst twee denkbeelden uit de politiek/theologie. De Amerikaanse politicoloog John Mearsheimer vertegenwoordigt het «offensive realism»: een visie dat de internationale orde feitelijk anarchisch is, waardoor grootmachten primair hun eigenbelang en macht najagen — een sombere, bijna onvermijdelijke kijk. Daartegenover staat Reinhold Niebuhrs «christelijk realisme»: geen naïeve goedheid maar een moreel realistische praktijk die wél waarden en normen laat meetellen in buitenlandse politiek.

De auteur maakt de vergelijking met christelijke hoop: het geloof dat «alles nieuw wordt» kan gemakkelijk leiden tot passiviteit die het cynische realisme bevestigt, maar volgens Niebuhr behoort hoop te leiden tot bescheiden, doordachte politiek handelen. De slotbeeldspraak is dat christenen ruimte nemen door toekomstverwachting, maar tegelijk maatwerk leveren in hun gedrag — geen schreeuwerige grootspraak zoals MAGA, maar verantwoordelijke realistische betrokkenheid.