Ouderwets loungen bij Bloomingdale, maar voor het eten hoeft u er niet heen
In dit artikel:
Bloomingdale in Bloemendaal aan Zee is na de brand van 2023 en een heropening afgelopen juni weer terug, maar de reprise voelt verdeeld: een fraai, comfortabel strandpaviljoen met hartelijke, attente bediening tegenover eten dat slordig, vaak industrieel en te duur is.
De recensent van de Volkskrant bezocht het nagelnieuwe pand op een warme nazomeravond. Het interieur oogt verzorgd en geluidig loungeachtig: zandkleuren, natuurlijke materialen, grote bar, binnen- en buitenzitjes en comfortabele ligbedden op het strand. Historisch gezien was Bloomingdale vanaf 2001 een initiatief van ID&T-baas Duncan Stutterheim, bedoeld als chique uitgaansplek voor een ouder publiek; die uitgaansglans is deels verdwenen en de zaak profileert zich nu ook als all-season restaurant en evenementenlocatie.
Het ontvangst en de bediening scoren hoog: gastvrij, vlot en oprecht vriendelijk. Maar het culinaire verhaal hapert. Veel gerechten arriveren verkeerd of koud, lijken klaar te zijn gemaakt uit pakjes of invriesproducten en missen precisie in bereiding en samenstelling. Voorbeelden uit de avond: een alcoholvrije ‘Perfect Sunset’ (€ 9,50) smaakte kunstmatig, radijsjes (€ 6) waren een groot glas crème fraîche met doorzichtige radijsjes, en de ‘Frites de Mer’ (€ 16) bleek een piepklein portie diepvries‑fritto met een slapje saus. Een carpaccio (€ 19) ontbrak aan aangekondigde garnituren, coquilles (€ 16) leken niet gegrild maar opgewarmd en waren bestrooid met keiharde gefrituurde quinoa. Hoofdgerechten kwamen vaak tegelijk met de voorgerechten op tafel — duidelijk tekenen van organisatorische ruis — en veel borden hadden kennelijk kort onder een warmtelamp gestaan: frietjes koud, sla verwelkt, biefstuk doorbakken zonder schroeilaag alsof hij sous‑vide was gegaard en opgewarmd, met een te zoute kant‑saus die naar fabriekssmaak neigde (€ 32). Een vegetarisch bord (€ 24) bestond vooral uit lauwe ingemaakte groenten die eerder uit een pot dan van het seizoen leken. Desserts bevestigden de indruk van simpele, massaproductachtige bereidingen: een appeltaart (€ 5,50) die niet ‘huisgemaakt’ smaakten en een ‘cookie‑mousse’ (€ 9) die meer op een kindercocktail leek dan op een verfijnd nagerecht.
De recensent onderkent dat strandtenten een onvoorspelbare bedrijfsvoering kennen en dat enige speling wenselijk is, maar merkt op dat Bloomingdale zich nadrukkelijk als volwaardig restaurant presenteert — inclusief zakelijke faciliteiten — en daarom hogere verwachtingen wekt. De discrepantie tussen de stijlvolle ambiance en het culinaire niveau is pijnlijk: goed personeel en een mooie locatie compenseren niet de harteloze bereidingen en het prijsniveau.
Kortom: Bloomingdale is een aantrekkelijke, comfortabele plek om een mooie avond te beleven aan zee, maar wie er een degelijk diner zoekt krijgt te vaak kant‑en‑klaarmerken en gebrekkige uitvoering voorgeschoteld. De nieuwe Bloomingdale straalt weer, maar het eten moet nog opgekalefaterd worden om het imago volledig waar te maken.