Oud-voetballer én mama Anouk slaapt al jaren maar 'n paar uur per nacht: 'Mijn reserves zijn op'
In dit artikel:
Oud-profvoetbalster Anouk Hoogendijk (40) worstelt al vier jaar met slaaptekort door haar jonge kinderen, vooral door de moeilijke slaappatronen van haar zoons Sonny (4) en Jip (2). In haar recent verschenen boek *Slaap mama slaap* beschrijft ze hoe ze jarenlang op maximaal vijf uur slaap per nacht leefde, wat leidde tot gevoelens van wanhoop en extreme vermoeidheid. Naast de slapeloze nachten kreeg ze te maken met een zware, lichamelijk belastende bevalling, twee miskramen en complicaties zoals een baarmoederbloeding, een borstontsteking en verzakkingen van haar baarmoeder, blaas en darmen. Deze gezondheidsproblemen maakten de periode nog zwaarder.
Sonny had als baby al slaapproblemen wat leidde tot lange wiegsessies en het inschakelen van een kinderslaapcoach. Hoewel dit enige verbetering bracht, bleef het slapen problematisch. Jip slaapt nog slechter: hij komt vaak ’s nachts meerdere keren wakker en sliep soms zelfs urenlang geheel niet, wat het gezin enorm uitput. Anouk en haar partner Pieter probeerden allerlei methoden, van slaapadviezen tot medische hulp, maar niets bood blijvend soelaas. Anouk vermoedt dat de slechte slaapgewoonten genetisch bepaald zijn, wat zij deels van zichzelf kent.
De gebroken nachten hebben een grote impact op Anouk’s leven. Haar weerstand is extreem laag; in 2023 was ze twintig weken ziek. Haar werk als zzp’er lijdt eronder, ze mist sociale contacten en heeft haar relatie met Pieter zien verschuiven, waarbij ze vooral als ouders functioneren en minder als partners. Haar topsportmentaliteit maakte het moeilijk om toe te geven dat ze hulp nodig had, waardoor ze zich vaak eenzaam voelde. Door haar ervaringen openlijk te delen, hoopt ze andere ouders te steunen en taboes rond slapeloze ouderschap bespreekbaar te maken.
Het schrijven van haar boek had een helende werking: het confronteerde haar met de omvang van haar strijd en onderstreepte het belang van het erkennen van deze moeilijke periode. Nu voelt ze dat ze op haar grenzen balanceert en beseft ze dat ze prioriteit moet geven aan rust en herstel. Toch houdt ze hoop dat ook Jip uiteindelijk beter zal gaan slapen, net als Sonny. Anouk wil met haar verhaal vooral laten zien dat veel ouders worstelen met slaaptekort en dat het delen van ervaringen verlichting kan bieden.