Oscarinzending 'Rietland' hypnotiserend goed: Sven Bresser terecht vergeleken met David Lynch
In dit artikel:
Rietland — psychologische thriller en Nederlandse Oscarinzending
Debuterend regisseur Sven Bresser bracht zijn minimalistische noir Rietland deze zomer naar Cannes (Semaine de la Critique) en verzamelde daar lovende kritieken. De film volgt de onervaren acteur Gerrit Knobbe als Johan, een traditionele rietsteker uit de Weerribben-Wieden die een dode vrouw aantreft. Die vondst zet zijn leven op zijn kop: naast de media-aandacht bedreigen commerciële belangen en sociale veranderingen het bestaan van de rietstekersgemeenschap en raken familierelaties steeds verder ontwricht. Bresser verweeft dit eenvoudige plot met actuele thema’s — economische mondialisering, natuurvernietiging en angst voor buitenstaanders — en bouwt een beklemmende sfeer die doet denken aan David Lynch/Twin Peaks. Het einde laat vragen achter en blijft nazinderen. Rietland is gekozen als Nederlandse inzending voor de Oscars en draait in meerdere provinciale zalen, onder andere in Emmeloord, Groningen, Leeuwarden en Steenwijk. Kritiek: overwegend positief; filmrecensie: circa drie van de vijf sterren.
Straf — doldwaze schoolkomedie vol absurde grappen
Straf is het speelfilmdebuut van Merijn Scholte Albers en Tobias Smeets en kiest voor een hoge grapdichtheid rondom een schoolsituatie. Muziekleraar Edwin (Rutger de Bekker) wordt door een leerling, Benjamin (Kylian de Pagter-Colin), gegijzeld nadat hij hem een tik uitdeelde en heimelijk filmt. Wat begint met vernederende opdrachten via de intercom escaleert tot steeds krankzinniger eisen. De kracht van de film zit niet zozeer in de chantageplot zelf of in het genre-typische vader-dochterdrama, maar in de korrelige, klunzige types rondom hen: een overmoedige gymleraar (Ruben van der Meer), een onhandige stagiair (Sezgin Güleç), een stuntelige drugsdealer (Yannick van de Velde) en een politieagent die zich in eigen tekenwerk vergist. De combinatie van originele, absurde scènes maakt Straf volgens de recensent tot de grappigste Nederlandse film van het afgelopen decennium. Te zien op diverse locaties zoals Assen, Drachten, Emmen, Groningen en Leeuwarden. Kritiek: lovend; rond vier van de vijf sterren.
Tron: Ares — spectaculaire maar vermoeiende sci-fi
Tron: Ares zet de langlopende Tron-franchise voort met veel visuele bravoure. Regisseur Joachim Rønning introduceert Ares, een 3D-geprinte toekomststrijder (Jared Leto) die alleen met een speciale ‘permanentiecode’ operationeel blijft — een code die in handen is van programmeur Eve Kim (Greta Lee). De film serveert spectaculaire neon-actie en indrukwekkende setpieces, maar wordt door de recensent als chaotisch en auditief belastend ervaren; de bombastische soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross draagt bij aan die vermoeidheid. Visueel aantrekkelijk voor fans, narratief en muzikaal echter minder overtuigend. Te zien in veel Nederlandse bioscopen, waaronder Kinepolis, Pathé, Vue en lokale arthousezalen. Kritiek: gemengd; circa twee van de vijf sterren.
Kort: drie opvallende nieuwe titels in Nederlandse zalen — Rietland als serieuze, thematisch rijke thriller en Oscarinzending; Straf als lacherspektakel van jonge makers; en Tron: Ares als technisch indrukwekkende maar narratief uitgeputte blockbuster.