Verschrikkelijke vertoning of juist wel cool? 'Graffiti' in de kerk verdeelt Britten
In dit artikel:
In de crypte van de bijna duizend jaar oude kathedraal van Canterbury is een nieuwe tentoonstelling met kleurrijke, handgeschreven teksten aangebracht die vragen van gemarginaliseerde groepen aan God tonen. De installatie, samengesteld door dichter Alex Vellis en curator Jacquiline Creswell, bevat bijdragen van onder meer Punjabi-, zwarte en bruine diaspora-groepen, neurodivergente mensen en lhbt+-groepen. Bezoekers werden gevraagd: “Wat zou je aan God willen vragen?” De tekstjes zijn op plakpapier aangebracht en zijn sinds vrijdag officieel te zien.
Reacties lopen sterk uiteen. Voor sommige oudere vaste bezoekers, die de crypte juist zoeken vanwege de stilte, voelt de ingreep verstorend en deprimerend; zij vrezen ook dat de rust verloren gaat bij herdenkingen rondom de Eerste Wereldoorlog en tijdens Kerst. Anderen, waaronder een priester, benadrukken dat er geen fysieke schade is en dat de zichtbaarheid mensen kan trekken en het gesprek over de kerk kan openen. Een leerling van King’s School noemt de teksten “best cool”, wat aantoont dat jongere bezoekers het initiatief soms juist interessant vinden.
Deken David Monteith verdedigt de gekozen vorm: hij zegt dat de spreuken een authentieke openhartigheid in gebed laten zien die volgens hem vaak ontbreekt. Vrijwilligers en sommige lokale commentatoren denken daar anders over; zij vinden het initiatief vooral bedacht door mensen die jong willen lijken en stellen dat de boodschap verloren gaat door het doorbreken van de stilte.
De tentoonstelling leidde ook tot internationale ophef op sociale media. Conservatieve Amerikaanse stemmen, waaronder senator JD Vance en X-eigenaar Elon Musk, bekritiseerden het als verrommeling van een historisch monument. In het Verenigd Koninkrijk koppelden columnisten het debat aan de positie van de recent benoemde aartsbisschop Sarah Mullally en vroegen zich af of zij hier grenzen zou trekken; daarover is tot nu toe niets beslist.
Kortom: de tentoonstelling zet gevraagd en ongevraagd uiteenlopende stemmen naast elkaar — zowel letterlijk in de kathedraal als figuurlijk in het publieke debat — en zet vragen over behoud, openheid en de rol van kerkelijke ruimtes in de moderne samenleving op scherp.