Opiniemaker Wierd Duk: Dat eindeloze verbinding zoeken levert niks op
In dit artikel:
Wierd Duk (65), opiniemaker en vaste tafelgast bij Vandaag Inside, bezocht vorige week vrijdag een drukbezochte bijeenkomst van conservatieve christenen in Gouda, georganiseerd in het gebouw van Driestar educatief. De samenkomst stond ook in het teken van de vermoorde Amerikaanse conservatieve influencer Charlie Kirk. Duk blikt in een interview in het Telegraafgebouw terug op die bijeenkomst en presenteert er zijn plannen en zorgen: hij wil een nieuwe conservatieve zuil opbouwen die orthodoxe christenen en niet-gelovige conservatieven samenbrengt in de strijd tegen wat hij ziet als "wokedenken" en de vermeende islamisering van Nederland.
Duk wil daarvoor een mediakanaal lanceren met onder andere een conservatieve talkshow en themapodcasts, en noemt potentiële sprekers en figuren uit het publieke debat zoals Chris Verhagen, Bart Jan Spruyt, Ad Verbrugge en politici als Chris Stoffer en Mona Keijzer. Als zelfverklaard cultuurchristen plaatst hij het christelijk erfgoed centraal: morele normen en vrijheden die volgens hem geworteld zijn in de joods-christelijke traditie. Hij hoopt op samenwerking met partijen als de SGP en droomt hardop van deelname van de SGP aan een rechts kabinet.
Op het terrein van zeden en maatschappelijke waarden staat Duk traditioneel-conservatief: hij waardeert het traditionele gezin en uitte kritiek op het gemak waarmee volgens hem scheiden, abortus en euthanasie tegenwoordig worden gezien als opties. Persoonlijk zegt hij gescheiden te zijn en meldt hij dat hij in uitzonderlijke omstandigheden zijn dochter abortus zou adviseren (niet bij een zwangerschapsduur van 24 weken). Hij is grotendeels eens met het abortusstandpunt van de SGP en betreurt het afschaffen van de vijfdaagse bedenktijd voorafgaand aan abortus.
Een groot deel van het interview gaat over Duks vrees voor islamisering. Hij noemt Rotterdam als voorbeeld, spreekt over een toename van conservatief-islamitische dracht en gedrag in sommige wijken, en bepleit strengere controle op islamitische scholen en maatschappelijke instellingen. Duk maakt een duidelijk onderscheid tussen reformatorische gemeenschappen en orthodoxe islam: volgens hem is het risico op geweld en dwang bij afvallige moslims veel groter. Daarom verzet hij zich tegen de versterkte islamitische gebedsoproep (azaan) in het publieke domein en verdedigt hij behoud van kerkklokken als cultureel erfgoed. Hij stelt ook dat radicale islam en woke-bewegingen elkaar vinden in hun slachtofferschap en hun claim op morele waarheid.
Duk distantieert zich van racisme en etno-nationalisme en verwerpt samenwerking met PVV- en FVD-extremen, maar is kritisch over leiders die volgens hem geen stevigheid of ideologische diepgang bieden. Hij noemt politici als Gert-Jan Segers te weinig standvastig en verwijt Ahmed Marcouch dat hij de scheiding tussen moskee en staat ter discussie stelt. Tegelijkertijd keert Duk zich tegen linkse frustratie over het willen beschermen van vrijheden voor christelijke gemoedsbezwaarden.
Het interview bevat ook veel kritiek op tegenstanders: journalisten, opiniemakers en intellectuelen die Duk beschuldigen van polarisatie of haatzaaien, benoemt hij als misplaatst; hij ziet zichzelf als een bestrijder van de culturele orde die volgens hem wordt ondermijnd. Tot slot haalt Duk persoonlijke herinneringen aan zijn religieuze opvoeding en zijn overleden vader, wat zijn betrokkenheid bij het onderwerp verklaart.