'Opgroeien met tegenwind': overleven met twintig euro per week

In dit artikel:

3 december 2025 — In een reportage over kinderarmoede staan twee ontmoetingen centraal: in Heerlen de alleenstaande moeder Sylvia met zeven kinderen, en in Groningen de boezemvriendinnen Esmeralda en Selima, die als ervaringsdeskundigen gezinnen met schulden begeleiden.

In Heerlen functioneert Sylvias huis als een onofficieel distributiepunt: tassen met basisboodschappen liggen in haar hal klaar voor buren die zelf nauwelijks rondkomen. Zij vertelt hoe schaamte gezinnen dwingt hulp te verbergen — ouders verbergen verjaardagsuitnodigingen of doen alsof ze verhinderd zijn — waardoor kinderen al jong leren verbergen dat ze tekortkomen. Sylvia reageert op honderden hulpvragen via sociale media en onderhoudt zo een netwerk van ongeveer 1.600 leden binnen Hulpgroep Heerlen. Haar eigen jeugd van honger in de klas maakt haar gedreven; ze ziet armoede als iets dat blijvende littekens achterlaat.

In Groningen werken Esmeralda en Selima gestructureerder via project Kansrijk Groningen: ze treden op als buddies voor gezinnen met schulden, helpen met budgetteren en bemiddelen bij instanties terwijl ze vooral de ontwikkeling van de kinderen monitoren. Beide vrouwen zijn zelf uit een moeilijke start gekomen — Selima moest als baby ontwennen van middelengebruik van haar moeder — en zetten die ervaring nu in om anderen te ondersteunen. Een opvallend voorbeeld is Selima’s dochter Julia, die bij McDonald’s werkt voor weinig uurloon om zelf rijlessen van circa €1.800 bij elkaar te sparen; een teken van realiteitszin en toekomstgerichtheid.

De reportage toont twee vormen van hulp — directe materiële steun versus langdurige begeleiding — en onderstreept hoe armoede vaak vrouwen en kinderen het zwaarst treft, en hoe lokale initiatieven soms functioneren als praktische vervanging voor gebrekkige structurele hulp.