Ook Arubanen willen betaalbare huizen

In dit artikel:

Dyanne en Aldrin gingen naar Nederland om te studeren en keerden terug naar Aruba als beginnende professionals. Werk vonden ze snel, maar woonruimte bleek schaars en prijzig; tijdelijk trokken ze in bij Dyanne’s ouders, die een kamer vrij hadden. Het persoonlijke verhaal illustreert twee centrale thema’s op het eiland: betaalbare huizen en migratie, onderwerpen die ook in Nederlandse verkiezingsdiscussies vaak samen worden genoemd.

De economische omslag begon na de sluiting van de olieraffinaderij eind twintigste eeuw; sindsdien hangt Aruba praktisch volledig van toerisme aan elkaar. Die groei trok zowel arbeidsmigranten uit landen als Colombia, Peru, Dominicaanse Republiek en Haïti als welgestelde Amerikanen en Canadezen. Terwijl arbeidsmigranten komen om te werken, kopen en gebruiken rijkere buitenlanders huizen als tweede verblijf of voor verhuur via platforms als Airbnb, waardoor veel woningen deels leegstaan.

De woningdruk raakt vooral inwoners: jongeren blijven noodgedwongen bij ouders wonen, kopen is onbereikbaar en zelf bouwen op erfpachtgrond is lastiger geworden doordat de overheid weinig grond beschikbaar stelt. Wie toch een huis wil, is vaak aangewezen op dure commerciële ontwikkelaars. Aruba is klein maar dichtbevolkt — ongeveer 120.000 mensen op een eiland zo groot als Texel — en veel bewoners vinden dat er iets moet veranderen. Politieke beslissingen liggen voorlopig nog op zich; Arubanen krijgen pas in 2028 weer massaal de kans hun stem te laten horen. Na drie jaar zoeken en bieden vonden Dyanne en Aldrin uiteindelijk toch een passende woning en konden de meubels uit Nederland worden uitgepakt.