Onze landbouw wankelt door linkse subsidieterreur

In dit artikel:

Al jaren ervaart de landbouwsector dat groepen buiten de praktijk vanaf kantoor bepalen hoe boeren moeten werken. Activisten die zich voordoen als experts of zich een plaats verwerven in adviesraden, ministeries en onderzoeksinstellingen oefenen volgens de tekst grote invloed uit op beleid en regelgeving. Vanuit Haagse bureaus en op basis van modelberekeningen – zonder praktische ervaring op het land – worden normen en maatregelen bedacht die boeren als lastpost en niet als hoeksteen van de voedselvoorziening behandelen.

De kritiek spitst zich toe op een specifiek type milieuactivist: proces- en cijfergericht, bereid ingewikkelde juridische en bestuurlijke stappen te zetten om ook kleine verschuivingen in data af te dwingen, zelfs als dat ten koste gaat van bedrijfscontinuïteit, leefbaarheid op het platteland en een robuuste voedselketen. Organisaties zoals Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer, universiteiten en ministeries zouden volgens de schrijver plekken zijn waar deze strijdlustige houding steeds terugkeert. Het onderliggende bezwaar is dat beleidsvorming te veel leunt op abstracte modellen en juridische routines in plaats van op praktische kennis van boeren en hun bedrijfsvoering.

Kortom: het betoog waarschuwt dat het huidige samenspel tussen activistische beïnvloeding en beleidsvorming de agrarische sector uitholt en pleit impliciet voor meer respect voor landbouwpraktijk en voor beleid dat beter aansluit bij de realiteit op het land.