'Ons 'huwelijk' heeft ontelbare 'nakomelingen' gebracht'

In dit artikel:

Gerard Cox (6 maart 1940 – 13 september 2025) en Joke Bruijs (14 januari 1952 – 16 september 2025) waren bekende gezichten uit de Nederlandse entertainmentwereld: hij zanger, cabaretier en acteur; zij comédienne, actrice en zangeres. Ze waren tijdens hun leven onafscheidelijk; Joke overleed drie dagen na Gerard. Acteur en tekstschrijver Sjoerd Pleijsier, die jarenlang met beiden samenwerkte, publiceert twee persoonlijke brieven: één die hij een week vóór Gerards dood aan hem schreef en die Gerard nog kon lezen, en één die hij direct na Joke’s overlijden op verzoek van HP/De Tijd schreef.

In zijn brief aan Gerard blikt Pleijsier terug op een twee decennia durende, onafgebroken samenwerking — langer dan hun huwelijken — en op het gezamenlijke succes van de televisieserie Toen was geluk heel gewoon, waarmee zij nationale bekendheid verwierven. Waar aanvankelijk scepsis bestond over het format, groeiden die projecten uit tot culturele favorieten, en Pleijsier noemt de creatie van personages zoals Gerards Jaap Kooiman en zijn eigen Simon Stokvis als bepalend voor hun carrière. Hij bedankt Gerard voor zijn betekenis in zijn leven en drukt zijn moeilijkheid uit om zich een wereld zonder hem voor te stellen.

De brief aan Joke is intiem en observatief. Pleijsier herinnert zich het moment dat zij aangaf minder te gaan werken — een aanwijzing dat het niet goed ging — en schetst haar als een directe, tikkeltje ijdele maar hartelijke persoonlijkheid. Hij beschrijft het afscheid in Kantine Walhalla op Katendrecht, waar ruim honderdvijftig familieleden, vrienden en collega’s bijeenkwamen. Optredens en toespraken, onder andere van Richard Groenendijk en pianist Cor Bakker, en een zangbijdrage van haar nicht Nancy, maakten de dienst aangrijpend. Pleijsier raakt zichtbaar geraakt door de mengeling van herinnering, muziek en emotie en noemt Joke onvergetelijk.

Aan het slot plaatst Pleijsier zichzelf: geboren 1954, acteur en tekstschrijver, medeschrijver van Toen was geluk heel gewoon en voormalig collega van Cox en Bruijs. De brieven fungeren als persoonlijk eerbetoon en geven een intiem, nuchter beeld van vriendschap, verlies en de nalatenschap van twee prominente artiesten uit de Nederlandse amusementswereld.