Onrust bij regionale postbedrijven om nieuwe postwet: banen op het spel
In dit artikel:
De Tweede Kamer behandelt woensdag een gewijzigde Postwet die op 1 juli 2026 ingaat en bedoeld is om het postlandschap te laten aansluiten op een krimpende markt. Kern van de wijziging: PostNL krijgt meer ruimte om tarieven te bepalen voor het bezorgen van poststukken die regionale postbedrijven buiten hun eigen bezorggebied laten bezorgen.
Regionale postbedrijven verzorgen huis-aan-huisbezorging van brieven en kaarten voor lokale afzenders (gemeenten, ziekenhuizen e.d.). Circa 20% van die post is bestemd voor adressen buiten het eigen gebied; dat verkeer wordt nu door PostNL afgehandeld tegen een vaste, lage prijs. Met de nieuwe wet kan dat tarief fors hoger uitvallen, waardoor regionale spelers duurder uitkomen en concurrentievervalsing dreigt. Business Post, dat 43 regionale bedrijven vertegenwoordigt, waarschuwt dat veel klanten automatisch naar PostNL zullen overstappen en zo ongeveer 4.500 regionale banen op de tocht komen te staan.
Demissionair minister Vincent Karremans motiveert de wijziging met de realiteit van sterk minder fysieke post en de hoge, onverminderde vaste kosten van het landelijke netwerk. Volgens hem is meer tariefvrijheid nodig om PostNL in staat te stellen te blijven voldoen aan de wettelijke verplichting om overal in Nederland post te bezorgen, ook in dunbevolkte gebieden.
Vakbonden CNV en de Bond van Post Personeel luiden echter het alarm: zij vinden dat de overheid de kosten van een verliesgevende publieke taak doorschuift naar werknemers. CNV-bestuurder Rob Koster zegt dat het wetsvoorstel onvoldoende waarborgen bevat voor behoud van banen bij regionale vervoerders. Regionalen vrezen bovendien dat PostNL toegang tot het eigen netwerk, dat buitengebieden bedient, kan beperken of duurder kan maken; PostNL ontkent dat het de bedoeling is regionale vervoerders uit te sluiten.
De belangrijkste onzekerheid is economisch en sociaal: als de toegangstarieven stijgen en regionale bedrijven niet concurrerend kunnen blijven, verdwijnen diensten en arbeidsplaatsen die vaak ook maatschappelijke participatie voor bezorgers bieden. Mogelijke oplossingsrichtingen — zoals afdwingbare non-discriminatieverplichtingen, tariefcaps of aanvullende compensatie voor de universele dienst — worden in de huidige discussie impliciet aangestipt, maar staan nog niet in de wet verankerd. De Kamerdebatten moeten duidelijkheid geven over hoe concurrentie, werkgelegenheid en de landelijke postvoorziening worden gewogen.