Onmenselijk: weduwe Ina moet dierenweide opgeven, Oss pakt haar therapie en troost af

In dit artikel:

Ina van Lieverloo (73) dreigt in 2025 haar dierenweide in Oss te verliezen, een plek die zij sinds 2010 beheert en waar ze dagelijks zeven schapen verzorgt. Na het overlijden van haar man in 2020 zette zijn dochter de gemeente op de hoogte dat Ina het werk wilde voortzetten, maar daarop kwam geen reactie — de jaarrekeningen bleven wel altijd binnenkomen. Begin dit jaar kreeg Ina plots een officiële oproep om de locatie binnen twee maanden te verlaten.

De situatie raakt persoonlijk: de weide is voor Ina meer dan een hobby; na het verlies van eerst haar man en later haar dochter vormen de dieren en het dagelijks ritme haar belangrijkste houvast. De organisatie die het terrein straks gaat beheren, de Landerij van Tosse, heeft aangegeven dat de schapen geen probleem vormen en dat Ina in principe kan blijven. Toch houdt de gemeente Oss vast aan haar standpunt, omdat het oorspronkelijke huurcontract alleen op naam van haar man stond.

Het verhaal wordt in het artikel gebruikt als voorbeeld van wat de auteur ziet als kille, regeltjesgedreven bureaucratie die weinig oog heeft voor individuele omstandigheden. Er wordt een tegenstelling geschetst tussen bestuurlijke praatjes over “participatie” en de praktijk waarin een actieve, betrokken burger wordt weggezet vanwege formele regels. Ter context: gemeenten kunnen strikte voorwaarden hanteren voor gebruik van gemeentelijke grond en contractwijzigingen na overlijden vereisen vaak administratieve aanpassing — maar in dit geval zorgt die formaliteit voor een hard persoonlijke klap.