Ondernemer, andere 'zoon van' en laatbloeier in politiek: maak kennis met Frédéric De Gucht, de nieuwe voorzitter van Open VLD
In dit artikel:
Frédéric De Gucht is recent tot voorzitter van Open VLD gekozen, zoals door velen verwacht. De 44‑jarige ondernemer — en zoon van oud‑politicus Karel De Gucht — groeide in korte tijd uit van relatieve buitenstaander tot centrale figuur binnen de Vlaamse liberalen. Zijn benoeming markeert de triomf van iemand met een zakelijke achtergrond boven de klassieke beroepspoliticus.
De Gucht positioneert zichzelf expliciet als geen carrièrepoliticus. Na studies handelsingenieur aan de VUB bouwde hij een gevarieerd ondernemersloopbaan uit: mede‑uitbater van een studentencafé, een communicatiebedrijf, functies bij Fortis, leiding over internationale windprojecten voor DEME/GeoSea, bestuursmandaten bij Merit Capital, kortstondig wiskundeleraar en investeringsdirecteur bij CVC. Met zijn investeringsfirma Pecuniae nam hij in 2014 Sprimoglass over en als CEO groeide het bedrijf in een decennium fors en verdubbelde het personeelsbestand — een bewijs, volgens hem, dat hij resultaten kan boeken buiten de partitop.
Zijn politieke opmars begon in 2023 toen hij door Open VLD gevraagd werd om in Brussel een tegenwicht te vormen tegen de kandidatuur van Filip Moeykens. Als relatieve nieuwkomer won hij die interne strijd en nam hij het bestuur van de Brusselse afdeling op zich. Na de zware nederlaag van de partij bij de federale verkiezingen in juni 2024 stelde De Gucht zich kandidaat voor het voorzitterschap met het argument dat de partij een crisismanager nodig had; in die kiesronde eindigde hij vierde, maar hij kreeg wel een plek in het partijbestuur.
Het echte keerpunt kwam toen hij de Brusselse regeringsonderhandelingen voerde tijdens de ziekte van Sven Gatz. Zijn strakke, soms confronterende stijl — onder meer het aandringen dat de N‑VA aan Nederlandstalige zijde aan tafel moest zitten — leverde hem bij Franstaligen de bijnaam "Monsieur Nee" op, terwijl vele Vlamingen zijn standvastigheid prezen. Critici omschreven hem als direct of arrogant, collega Georges‑Louis Bouchez reageerde met ironie op diens publieke houding.
Toen Eva De Bleeker het voorzitterschap neerlegde, lanceerde De Gucht eind augustus zijn nieuwe kandidatuur en versloeg hij zijn tegenkandidaten vrij vlot. In zijn programma legt hij de nadruk op eenheid binnen de partij, duidelijke en onderbouwde standpunten, vernieuwing van ideeën en het aantrekken van nieuw talent. Hij wil vooral de partijkloof naar electoraal herstel dichten: zijn persoonlijke ambitie is dat Open VLD tegen 2029 weer tweecijferige resultaten behaalt. Tevens stelt hij dat een naamsverandering pas aan de orde komt nadat de inhoud en mensen zijn vernieuwd.
Zijn imago combineert zelfspot — zo gebruikt hij ironische T‑shirts om nepobacykritiek te pareren — met de businessgerichte no‑nonsense van een manager. Voor Open VLD betekent zijn verkiezing een duidelijke keuze voor een leider met ondernemersprofiel en een pragmatische, resultaatgerichte aanpak, met als belangrijkste uitdaging het opnieuw overtuigen van kiezers en het vernieuwen van de partijbasis.