Oerconservatief: 'Ga voor Groen' blijft inzetten op het ontstellend dure en onhaalbare klimaatbeleid van de afgelopen tien jaar
In dit artikel:
GroenLinks-PvdA, D66, SP, ChristenUnie en Volt hebben onlangs het door Milieudefensie gepresenteerde stembusakkoord ‘Ga voor Groen’ ondertekend. Op het eerste gezicht lijkt dat ambitieus, maar de schrijver waarschuwt dat veel wat als ‘groen’ wordt bestempeld in praktijk neigt naar greenwashing: politiek en commercieel profiteren van klimaatretoriek zonder dat de maatregelen effectief of uitvoerbaar zijn.
Kernpunt van de kritiek is dat plannen in het akkoord onvoldoende technisch doorlicht zijn. Alleen een zorgvuldige, inhoudelijke analyse kan onderscheid maken tussen maatregelen die echt CO2-besparing opleveren en papieren oplossingen. De Nieuwe Kies Wijzer Klimaat wordt genoemd als instrument dat die technische beoordeling biedt.
Over bedrijven stelt de auteur dat veel Nederlandse ondernemingen al jarenlang verplicht zijn hun CO2-uitstoot structureel te verminderen en hierover te rapporteren. Het stembusakkoord eist dat bedrijven ‘Parijs-proof’ klimaatplannen maken en geeft die bedrijven voorrang bij aanbestedingen en subsidies. Volgens de schrijver kan dat leiden tot het belonen van PR-plannen, extra bureaucratie en een markt waarin het opstellen van politiek correcte plannen zelf een verdienmodel wordt — met grote kosten voor belastingbetalers als gevolg en politieke wisseling van de wacht voordat onhoudbare projecten ontmaskerd zijn.
De tekst maakt verder een fundamentele prijs‑/effectiviteitsbezwaren tegen het huidige Nederlandse en Europese klimaatbeleid: decennia van groeiend fossiel energiegebruik verminderen en tegelijk geheel vervangen door hernieuwbare energie en elektrificatie binnen één generatie is volgens de auteur te ambitieus en riskant. Hernieuwbare bronnen worden vaak toegevoegd bovenop een stijvend fossiel verbruik; elektrificatie verhoogt de elektriciteitsvraag zonder directe vermindering van olie en gas. De bestaande energie-infrastructuur (elektriciteit, aardgas, vloeibare brandstoffen) is over generaties opgebouwd en levert cruciale stabiliteit; volledige afhankelijkheid van elektriciteit zou de maatschappelijke weerbaarheid kunnen ondermijnen omdat elektriciteit relatief kwetsbaarder is en voorzieningen routinematig op diesel‑backups vertrouwen.
Kortom: het akkoord herhaalt volgens de schrijver ouderwets beleid dat niet effectief genoeg is en mogelijk onuitvoerbare, dure projecten stimuleert. In plaats van doorgaan met meer van hetzelfde pleit hij voor gedegen technische analyse van opties en waarschuwt tegen het belonen van papieren klimaatplannen. De Nieuwe Kies Wijzer Klimaat van Maarten van Andel wordt aangeboden als hulpmiddel voor die analyse; het boek is verkrijgbaar via Uitgeverij Blauwburgwal.