Oekraïense vluchtelingen in Nijkerk sceptisch over „absurd" vredesplan VS
In dit artikel:
Aan de rand van Nijkerk ligt het Oekraïnepark: ruim vijftig voormalige chaletwoningen op de plek van een oud zwembad, waar bijna 240 Oekraïense oorlogsvluchtelingen onderdak vinden. Op een kille donderdagochtend – regen, 6 graden – spreken bewoners over de aanhoudende onzekerheid rond de oorlog, de lopende vredesonderhandelingen en de Amerikaanse druk om tot een akkoord te komen, terwijl Rusland weinig tot geen concessies lijkt te willen doen.
Olga Sergiinko (46) vluchtte kort na de Russische invasie met haar moeder en dochter naar Nederland omdat het te gevaarlijk werd; haar man bleef achter als elektricien in een Oekraïens ziekenhuis. Olga wil graag terug naar Oekraïne, “maar dan moet eerst de oorlog stoppen.” Ze verwerpt het Amerikaanse 28-puntenplan dat territoriale overdracht en inkrimping van het leger bevat: gebieden zoals de Donbas mogen volgens haar niet worden afgestaan.
Ook jonge vluchtelingen verzetten zich tegen concessies. De 16‑jarige Sasha Dmytruk (uit de buurt van Kyiv) en de 17‑jarige Julia Snarska (uit Nikopol) vinden het onverteerbaar om land op te geven en vrezen dat een ingeperkt leger hun verdediging ondermijnt. Julia, emotioneel over het voortdurende nieuws over mogelijke bestandsonderhandelingen, zegt kort en fel: “Poetin moet dood.” Beide meiden missen familie en leven met de onzekerheid over terugkeer of permanent verblijf in Nederland.
De 25‑jarige Vladyslav Liuko werkt in Nederland bij een bedrijf dat laadpalen maakt. Hij wil na de oorlog bijdragen aan de wederopbouw, maar vreest dat het conflict nog lang doorgaat en mogelijk kan escaleren. Hij noemt signalen van militarisering en is kritisch over de Amerikaanse voorstellen: accepteren zou volgens hem neerkomen op territoriaal verlies en toekomstige Russische agressie in de hand werken.
Praktische vragen blijven acuut: wat gebeurt er bij een wapenstilstand of het einde van de tijdelijke bescherming — terugkeer of asielaanvraag? Ondertussen leeft onder bewoners van het park vooral heimwee, wantrouwen richting diplomatieke oplossingen die landverlies impliceren, en angst voor verdere escalatie.