NU.nl valt Wilders aan - maar zwijgt over eigen hypocrisie: linkse media bepalen wie wél en niet mag spreken
In dit artikel:
Edo van der Goot van NU.nl beklaagt zich deze week dat PVV-leider Geert Wilders geen interviews wil geven aan zijn redactie; volgens Van der Goot schept Wilders daarmee schaarste en legt hij minder verantwoording af aan kiezers. In deze opinietekst wordt diezelfde kritiek keihard teruggekaatst: het echte probleem zou niet Wilders’ strategie zijn, maar het medialandschap dat bepaalt wie wel en niet aan het woord komt.
De kernpunten:
- Wie: Geert Wilders (PVV), Edo van der Goot (NU.nl) en Lidewij de Vos (sinds dit jaar partijleider van Forum voor Democratie) staan centraal. Ook belangen van grote redacties zoals NOS en RTL worden genoemd.
- Wat: Van der Goot vindt het zorgwekkend dat Wilders interviews weigert; de auteur van de tekst verdedigt Wilders’ keuze en beschuldigt de media van selectieve woordvoering en partijdigheid.
- Wanneer en waar: De discussie speelt zich nu af in Nederlandse media; de column van Van der Goot verscheen deze week en verwijst naar langere patronen van media-aandacht de afgelopen twintig jaar voor Wilders.
- Waarom: De schrijver stelt dat media jarenlang een poortwachtersrol hebben vervuld, partijen buiten het gangbare spectrum hebben genegeerd en daardoor zelf pluraliteit ondermijnen. Politici zoals Wilders kiezen daarom vaker directe kanalen (zoals X en eigen video’s) om niet geframed of gemonteerd te worden.
Belangrijkste argumenten uit de tekst:
- Politieke communicatiestrategieën zijn legitiem: een politicus mag kiezen waar hij wel of niet spreekt. Wezensbedreigend voor de democratie wordt het pas als media zelf beslissen wie mee mag doen.
- Hypocrisie van redacties: terwijl Van der Goot klaagt over Wilders’ terughoudendheid, zouden diezelfde media structureel interviews en portretten weigeren aan niet‑kartelpolitici zoals Lidewij de Vos. Dat toont volgens de auteur dubbele standaard: media eisen transparantie, maar bieden niet alle stemmen een podium.
- Directe communicatie als antwoord: Wilders’ gebruik van sociale media en eigen kanalen wordt niet gezien als laf, maar als een manier om knipwerk, selectieve framing en de rol van poortwachter te omzeilen.
- Macht en narratief: redacties verliezen invloed zodra politici minder afhankelijk worden van traditionele media; dat verklaart volgens de schrijver de verontwaardiging van journalisten.
Context en overwegingen: De tekst is een pleidooi tegen de machtspolitiek van redacties en voor meer openheid tegenover afwijkende meningen. Tegelijk benadrukt het stuk impliciet een spanningsveld: directe communicatie verhoogt autonomie, maar roept vragen op over verantwoording en kritische tegenvraag. De beschrijving is scherp partijdig en richt zich op de praktijk van mediaselectie als oorzaak van een verstoord publiek debat.
Samengevat: niet Wilders weglopen is het fundamentele probleem volgens de auteur, maar de manier waarop Nederlandse media bepalen wie er mag spreken en hoe zij afwijkende stemmen behandelen — waardoor politici zoeken naar alternatieve kanalen en de traditionele journalistieke rol onder druk komt te staan.