Nu kan Sanderijn (24) eindelijk trots zijn op haar kale bolletje: 'Ik heb een dubbelleven geleid'

In dit artikel:

Sanderijn Paalvast (24) uit Utrecht leeft zonder pruik en staat daar inmiddels open en trots in — na een langdurig proces van onzekerheid. Als peuter verloor ze haar haartjes: op tweejarige leeftijd stopte haar haar met groeien door alopecia, een aandoening die ongeveer 2% van de bevolking treft en uiteenlopende vormen van haarverlies kan geven. Waar bij kale mannen weinig ophef ontstaat, ervaren veel vrouwen met alopecia schaamte, isolement en soms depressieve klachten. De Alopecia Vereniging, die dit weekend in Utrecht haar 40-jarig bestaan vierde, pleit ervoor dat vrouwelijke kaalheid net zo gewoon wordt gevonden als bij mannen en reikte voor het eerst Bald Awards uit aan mensen die zich bijzonder inzetten voor betrokkenen.

Sanderijn groeide op in Amersfoort en doet een master artificial intelligence in Utrecht; ze woont vlakbij haar twee oudere broers en zussen. Ze vertelt dat het voor haar een opluchting is om te weten dat haar haar niet meer terugkomt: "Ik ben wel blij dat ik dat zeker weet, dat geeft duidelijkheid." De zekerheid voorkomt de emotionele achtbaan van hoop en teleurstelling die anderen met wisselend haarverlies soms meemaken.

In haar tienerjaren droeg ze vaak pruiken om erbij te horen; de overgang naar zichtbaar kaal zijn ging moeizaam en voelde als het leven in twee werelden. Pas tijdens de coronaperiode, toen college’s thuis waren en ze geen pruik nodig had, realiseerde ze zich bij terugkeer dat ze zichzelf zonder haarstuk wilde laten zien. Het kostte energie en aanpassing, maar inmiddels voelt ze zich goed: ze doet fotoshoots die haar hielpen haar bolletje als mooi te zien, treedt op met eigen nummers onder de naam Sandríne en gebruikt op datingapps bewust alleen foto’s waarin ze kaal is — wie dat niet bevalt, hoeft niet verder te swipen.

Als vrijwilliger bij de kinder- en jongerendagen van de Alopecia Vereniging fungeert Sanderijn steeds vaker als rolmodel: door simpelweg zichzelf te zijn hoopt ze ouders en kinderen te laten zien dat een kaal hoofd geen belemmering hoeft te zijn voor geluk, zelfvertrouwen of aantrekkingskracht. Haar verhaal illustreert zowel de persoonlijke worsteling rond identiteit als het grotere streven naar normalisatie van vrouwelijke kaalheid in de samenleving.