Niet de nacht, maar onze eigen omgeving is het gevaarlijkst

In dit artikel:

De moord op de zeventienjarige Lisa in Duivendrecht wakkerde landelijk verzet aan en leidde tot de campagne Wij eisen de nacht, die zich terecht richt op veiligheid in de openbare ruimte. Maar de krant betoogt dat het grootste gevaar vaak niet in een steegje schuilt maar achter gesloten deuren, en meestal door mensen die het slachtoffer kent: partners, vrienden, collega’s of familie. Onderzoek van Rutgers en het CBS laat zien dat bijna de helft van de vrouwen in Nederland ooit te maken kreeg met seksueel grensoverschrijdend gedrag, en bij verkrachting of ernstige aanranding is de dader meestal een bekende. Jaarlijks vallen honderdduizenden slachtoffers — veelal onzichtbaar en onbesproken.

De reflex om het gevaar buiten onszelf te zoeken — de enge man in de nacht — werkt misleidend. Daarom pleit de auteur ervoor het debat te verbreden: aandacht voor toestemming (consent) in onderwijs, serieusere afhandeling van aangiftes tegen bekenden door politie en justitie, en een cultuur die slachtoffers ondersteunt in plaats van kleinachtend of wantrouwend te reageren. Naast het terugwinnen van de nacht moet ook de dag worden opgeëist: huiskamers, studentenkamers, kantoren en feestjes moeten veilige plekken worden. Pas dan is veiligheid geen voorrecht maar een recht.