Niemand schreef zo pakkend over het solitaire karakter van de hardloper als Alan Sillitoe

In dit artikel:

In de recente bespreking van Alan Sillitoe's werk, met name zijn verhaal "De eenzaamheid van de langeafstandsloper" uit 1959, wordt de parallel tussen hardlopen en schrijven belicht. De zeventienjarige protagonist, Smith, bevindt zich in een tuchtschool en wordt geselecteerd om te deelnemen aan een atletiekwedstrijd, tegen zijn zin. Zijn hardloopervaring is echter veel minder meditatief dan die van Haruki Murakami, die in zijn essays de solistische aard van hardlopen bezingt. Smith daarentegen gebruikt het hardlopen als een manier om te ontsnappen en zich voor te bereiden op een wraakactie tegen het systeem dat hem gevangen houdt.

Sillitoe, een belangrijk lid van de 'Angry Young Men' beweging, documenteert de strijd van de lagere klassen en hun frustraties met de naoorlogse Britse samenleving. Zijn ervaringen als kind van een analfabete vader en zelf als arbeider geven hem een authentiek perspectief. Eveneens heeft hij in zijn leven opmerkelijke politieke standpunten ingenomen, waaronder kritische toespraken over mensenrechten in de Sovjetunie. De kracht van Smiths karakter ligt in zijn verzet tegen de autoriteit en zijn weigering om te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij, wat de onderliggende boodschap van Sillitoe's werk versterkt: de strijd voor individuele vrijheid en authenticiteit.