Nexperia-clash met China laat zien hoe kwetsbaar Nederland is op gebied van chips. Kan dat anders?

In dit artikel:

De ruzie tussen Nederland en het Chinese chipbedrijf Nexperia legt scherp bloot dat Europa zwaar leunt op buitenlandse spelers voor cruciale halfgeleiders. De zaak illustreert dat strategische gevoelige onderdelen van de toeleveringsketen — van geavanceerde productiefaciliteiten tot gespecialiseerde apparatuur en talent — vaak buiten Europese handen liggen, waardoor politieke spanningen snel economische gevolgen krijgen.

De Nederlandse discussie toont ook de beperkingen van eerdere Europese ambities om technologisch zelfvoorzienender te worden. Ondanks beleidsinitiatieven zoals de Europese Chips Act en oproepen tot meer investeringen in eigen productie, blijft het opzetten van concurrerende fabs lastig: het vraagt enorme kapitaalinjecties, jarenlange bouw en een tekort aan hoogopgeleide arbeidskrachten. Tegelijk bepalen Aziatische giganten als TSMC en Samsung het tempo van massaproductie en blijven bedrijven als ASML in Nederland weliswaar cruciaal voor lithografietechnologie, maar vormen zij geen sluitende vervanging voor een volledige lokale waardeketen.

Praktisch betekent dit dat Europa moeite heeft om snel de afhankelijkheid te verkleinen. Beleid richt zich daarom op een mix van maatregelen: meer publieke en private investeringen in fabcapaciteit, samenwerking binnen de EU om schaalvoordelen te bereiken, stimulering van onderwijs en onderzoek voor personeel, en het aanscherpen van investerings- en exportcontroles om strategische belangen te beschermen. Ook wordt gekeken naar diversificatie van leveranciers en partnerschappen met betrouwbare landen.

Kortom: de Nexperia-affaire is een waarschuwingssignaal dat Europa nog veel werk te doen heeft om technologische autonomie te versterken. De benodigde transitie vergt omvangrijke middelen en politieke coördinatie; zonder dat blijft het continent kwetsbaar voor geopolitieke schokken en leveringsrisico’s in de chipindustrie.