Nederland krijgt in één week evenveel asielzoekers als Denemarken in acht maanden - en niemand in Den Haag grijpt in
In dit artikel:
De columnist wijst met grote stelligheid op een schril contrast: Nederland verwerkt momenteel ongeveer duizend asielaanvragen per week, terwijl Denemarken in de eerste acht maanden van 2024 ongeveer evenveel aanvragen heeft geregistreerd als Nederland in die ene week (Denemarken gaf in heel 2024 volgens het artikel 864 verblijfsvergunningen). Volgens het CBS kwamen er vorig jaar ruim 44.000 asielzoekers en nareizigers naar Nederland. De kern van de betoog: het verschil is geen toeval of geografische kwestie, maar beleid.
Denemarken wordt gepresenteerd als voorbeeld: strenge toelatingscriteria, korte procedures, opvang vooral in de regio, consequent handhaven van het Dublin-akkoord en politieke wil om besluiten door te voeren. Dat leidt volgens de auteur tot beheersbare aantallen en breed draagvlak. Nederland staat er tegenover met langdurige procedures, een constant overbelast COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers), gemeenten die via de Spreidingswet gedwongen worden opvang te regelen en een politiek die wegkijkt of verlegen is om harde keuzes te maken.
De schrijver hekelt dat Nederland juridisch alles oprekt — elk bezwaar en beroep verlengt verblijfsduur — en geen duidelijke grenzen stelt aan gezinshereniging of herhaalde aanvragen, uit angst voor kritiek uit Brussel of van partijen die volgens de columnist moreel willen scoren. Daardoor, zo luidt de conclusie, “barst” Nederland uit zijn voegen terwijl Denemarken controle behoudt.
Verder noemt de overheid de instroom “structureel hoog”; de columnist ziet dat als een erkenning dat de crisis permanent is geworden, met wekelijks nieuwe gemeenten die opvang moeten organiseren. De politieke verantwoordelijkheid wordt volgens het stuk onvoldoende genomen; de oplossing blijft beheer in plaats van hervorming. Opvallend is dat de schrijver dit migratiedebat koppelt aan een oproep aan burgers om een verklaring te tekenen waarin wordt gesteld dat abortus geen mensenrecht is — een eigentijdse, politiek-ideologische verbinding tussen twee dossiers.
Kort voor extra context: het Dublin-akkoord bepaalt welke EU-lidstaat verantwoordelijk is voor een asielaanvraag; het COA regelt de opvang in Nederland; de Spreidingswet verdeelt verblijfzoekers over gemeenten. Het artikel is een uitgesproken opiniestuk dat pleit voor een strenger, doelgerichter asielbeleid naar Deens model.