Natuurjournaal 27 september 2025

In dit artikel:

Kerkuilen behoren tot de aparte familie Tytonidae en wijken op verschillende punten af van de meer bekende Strygidae-uilen: ze hebben een hartvormige gezichtsschijf, relatief kleinere ogen, langere poten, een afwijkende snavelvorm en een speciale “kam” op de middelste teen om veren te verzorgen. Als jagers richten ze zich vooral op veldmuizen, maar ook op ratten en spitsmuizen; hun voortplantingssucces hangt daardoor mee van de jaarlijkse schommelingen in muizenpopulaties en ze kunnen soms nog ver in het najaar jongen grootbrengen.

Doodgravers zijn kevertjes die kadavers gebruiken als voedsel- en voortplantingsplek. Met robuuste graafpoten graven ze dieren in en leggen vrouwtjes eieren op of vlak bij het aas. Veel soorten tonen uitgebreide ouderzorg: moeders lokken en begeleiden pasgeboren larven met geluiden via een stridulatieorgaan, en beide ouders bewaken het voedsel en de jongen langdurig. Samen vervullen kerkuilen en doodgravers cruciale ecologische rollen — van predatie en populatieregulatie tot het recyclen van dode dieren in ecosystemen.