Na de Van Foreesten timmeren ook de schaakzussen Roebers aan de weg
In dit artikel:
Hans Ree onderzoekt in zijn wekelijkse schaakrubriek wanneer een speler op zijn hoogtepunt zit, en illustreert dat aan de hand van klassieke kampioenen en actuele gebeurtenissen (10 oktober 2025). Hij haalt historische grootheden aan — Max Euwe die in 1928 amateurkampioen werd en in 1935 wereldkampioen, en Mikhail Botvinnik die van 1948 tot 1963 de wereldtitel domineerde — om het gewicht van het woord ‘wereldkampioenschap’ te benadrukken.
Actueel belicht hij de Nederlandse talenten: Eline Roebers (19) was in 2020 jeugdwereldkampioen blitz bij meisjes tot 14, zij won recent het WK blitz meisjes onder 20 in Lima (online toernooi in 2020 door corona, klassiek toernooi in Peru). Kort daarna trad ze als aanvoerster van het Nederlands vrouwenteam aan op het Europees landenkampioenschap in Batoemi (Georgië). Haar jongere zus Bregje (14) speelt tegelijk het WK U14 in Albanië met klassiek tempo — een gezinssignaal dat aansteekt, al noemt Ree het nog geen dynastie zoals de Van Foreesten.
De Nederlandse teams hebben sterke bezettingen: Jorden en Machteld Van Foreest zijn beide in Batoemi actief; het mannenteam rond Anish Giri stond bij de start als tweede gerangschikt en stond na vier ronden op een gedeelde derde plaats. Ree verwijst naar een video waarin Giri aangeeft dat hij over drie jaar op zijn top zou kunnen zijn en dan een kans op de wereldtitel zou hebben — een uitspraak waar Ree enige twijfel bij voelt.
In de eerste ronde van het EK versloeg Nederland Bulgarije met 3,5–0,5; Giri won tegen Arkady Naiditsch. Ree gebruikt die partij om Naiditsch’s opvallende loopbaan te typeren: geboren in Riga (1985) en in de loop der jaren voor meerdere landen spelend (Letland, Duitsland, Azerbeidzjan, nu Bulgarije). Zulke nationaliteitswissels gaan vaak gepaard met flinke transfers en soms conflicten met schaakbonden. Als slotopmerking koppelt Ree dit aan een literaire anekdote over een eigenwijs eendje: voortaan doet dat beeld hem aan Naiditsch denken — een knipoog naar de grillige, mobiel geworden wereld van topschaak.