Moedig bezoek: Paus trotseert dreiging en brengt vrede naar verscheurd Libanon
In dit artikel:
Paus Leo XIV is vandaag in Libanon aangekomen, na een eerder bezoek aan Turkije, in een reis die zowel religieus als politiek geladen is. Doel van zijn bezoek is steun betuigen aan de christelijke gemeenschap — vooral de invloedrijke Maronitische Kerk — en oproepen tot vrede in een land dat geteisterd wordt door economische ineenstorting, politieke chaos en het gewapend overwicht van Hezbollah.
De spanningen zijn tastbaar: het zuiden van Libanon blijft voor de paus verboden terrein uit veiligheidssoverwegingen omdat Hezbollah daar de macht heeft en het gebied gebruikt voor aanvallen op Israël. Kort voor zijn aankomst werd in Beiroet nog een Hezbollah-commandant gedood door een luchtaanval, wat de kwetsbaarheid van de situatie onderstreept. Veiligheidsdiensten vinden het risico te groot om Leo XIV naar de zuidelijke gemeenten te laten reizen, ondanks het verlangen van veel christelijke gemeenschappen naar zijn aanwezigheid.
Naast het veiligheidsaspect benadrukt het bezoek de bijzondere positie van Libanon in het Midden-Oosten: christenen vormen ongeveer een derde van de bevolking en de president moet volgens het confessionele systeem christen zijn. De paus richt zich op vredesboodschappen — hij citeerde onder meer: "Gelukkig zijn zij die vrede bewerkstelligen" — en zal waarschijnlijk pleiten voor ontwapening van milities, wat rechtstreeks gericht is op groepen als Hezbollah. Velen hopen ook op uitspraken over het conflict tussen Israël en Gaza; volgens het artikel zal de paus een evenwichtige houding moeten zien te bewaren.
Symbolisch belangrijk is zijn bezoek aan het graf van de heilige Charbel Makhlouf, een figuur die zowel door veel christenen als moslims wordt vereerd en in het artikel wordt gepresenteerd als een potentieel symbool voor samenleven in plaats van sektarisch geweld. Financieel is de pelgrimstocht grotendeels gefinancierd door de Libanese diaspora; de binnenlandse kerk draagt slechts een vijfde van de kosten, wat de band tussen uitgeweken Libanezen en het thuisland illustreert.
Het artikel plaatst het bezoek als een moreel en politiek signaal: een troost voor een bedreigde christelijke minderheid en een oproep tot internationale en kerkelijke betrokkenheid, terwijl het ook polemisch ingaat op binnenlandse thema's (zoals een oproep tegen abortus die in hetzelfde artikel wordt aangemoedigd). In de kern probeert de paus met zijn aanwezigheid hoop en zichtbaarheid te geven in een land waar welvaart, veiligheid en politieke stabiliteit ernstig onder druk staan.