'Minihorror' bleek het boek waarvan ik niet wist dat ik het nodig had

In dit artikel:

Barbi Marković, een Servische schrijfster, levert met Minihorror een bundel korte verhalen af die tegelijk vertrouwd en volkomen ontregeld aanvoelen. De bundel, bekroond met de Preis der Leipziger Buchmesse, volgt het koppel Mini en Miki dat in Wenen een ogenschijnlijk gewoon tweeverdienersbestaan probeert te leiden — totdat banale scènes plots omslaan in groteske, vaak bloederige taferelen.

De verhalen zijn opgebouwd als korte strips: fragmentarische sprongen in tijd en ruimte, tekstballonachtige overgangen en snelle wisselingen in toon. Personages raken ernstig gewond of komen om het leven, om in het volgende verhaal weer aan de keukentafel te zitten alsof er niets gebeurd is. Die repetitieve verstoring van verwachting creëert een gevoel van het leven “zoals het net niet is” en werkt verrassend effectief.

Marković benut zwarte humor en absurditeit om herkenbare angsten uit te vergroten. Een schoonmaakdag kan uitdraaien op een slachting, een kappersbezoek op een bloedende hoofdhuid, een IKEA-bezoek op een kwestie van leven en dood. Door het alledaagse tot het uiterste te drijven maakt ze de lezer geconfronteerd met eigen kwetsbaarheden en existentiële twijfel.

Achter de doldwaze scènes schuilt ook sociale kritiek: Mini en Miki werken zichzelf kapot in moderne, betekenisarme banen; burn-out en gebrek aan solidariteit zijn terugkerende motieven. In het verhaal ‘Kietelbeest’ krijgt die onverschilligheid een letterlijke monsterlijke gestalte, en in ‘Perfect Day’ wordt een ogenschijnlijk idyllische dag getekend door een innerlijk, existentieel randje.

De recensent begon sceptisch maar raakte uiteindelijk gefascineerd door de mix van speelsheid, geweld en diepgang. Minihorror is verwarrend, vaak hilarisch, soms gruwelijk, en vooral origineel: het dwingt je zowel te lachen als oncomfortabel na te denken over moderne levenswijzen.