Mijn wonderbaarlijke bekering van fascist tot middenkabinetter
In dit artikel:
Columnist Arthur van Amerongen beschrijft in een bijtend stuk hoe hij zich — tot verontwaardiging van links — ‘heeft bekeerd’ van vermeend fascist naar een voorstander van een degelijk middenkabinet. Zijn omslag gebruikt hij als antwoord op een decennium van beschuldigingen vanuit links: volgens hem werd hij geregeld weggezet als racist, fascist en andere etiketten, terwijl hij in werkelijkheid vaak links of centrum heeft gestemd. Van Amerongen schetst zichzelf als intellectuele waarnemer die de politieke circusacts van Kaag, Timmermans, Klaver en Jetten met geamuseerde afstand volgt.
Centraal in zijn betoog staat scherpe kritiek op GroenLinks en de bredere linkse beweging: hij noemt die partij “linkse extremisten” en verwijst naar onderzoeker Siebelt en diens boek Eco Nostra om vermeende banden tussen milieugroepen, NGO’s en radicale actiegroepen aan te tonen. Volgens Van Amerongen maakt dat GroenLinks ongeschikt voor stabiele deelname aan een kabinet; ook verwijst hij naar incidenten rond Volkert van der Graaf om zijn punt te onderbouwen. Hij hekelt daarnaast de journalistiek, die volgens hem steeds het verkeerde paard steunt — eerst Kaag, daarna Timmermans — en die zich verhindert te kiezen voor een breed, redelijk middenkabinet uit angst om Wilders in de kaart te spelen.
Persoonlijke politieke voorkeuren komen expliciet voorbij: hoewel hij zich jarenlang links heeft geprofileerd of links stemde, zegt Van Amerongen nu uit de kast te komen als “brave middenkabinetter”. Zijn voorkeur gaat uit naar een coalitie met VVD, CDA, JA21 en D66, eventueel aangevuld met kleinere partijen, in plaats van een formatie met GroenLinks. Hij voorspelt dat een coalitie die GroenLinks inschakelt lang zal aftasten en mogelijk pas na de gemeenteraadsverkiezingen van 18 maart 2026 echt vorm krijgt.
Het stuk is polemisch en provocerend van toon: Van Amerongen relativeert veel politieke spelers met scherpe karakteriseringen en zelfspot, en gebruikt anekdotes en verwijzingen naar collega-journalisten om zijn punt te maken. Belangrijk om te weten is dat veel beweringen — met name over netwerken tussen maatschappelijke organisaties en extremistische cellen — politiek beladen en onderwerp van debat zijn; ze worden in het artikel als standpunt van de auteur en van Siebelt gepresenteerd.