Mijn sporthorloge trainde me voor de 4 Mijl. Ik werd sneller, maar raakte iets belangrijks kwijt
In dit artikel:
Alwin loopt al bijna zijn hele leven hard en had in 2017 met 27:23 op de 4 Mijl van Groningen een persoonlijk hoogtepunt. Daarna verschoof zijn focus naar krachtsport en werd hij zwaarder en langzamer. Dit jaar besloot hij serieus voor een snelle 4 Mijl te gaan en volgde een trainingsschema van zijn sporthorloge, een Garmin Forerunner 255.
Het horloge nam veel beslissingen over: het plantte trainingen op basis van een opgegeven racedatum, hield slaap, hartslag en herstel bij en gaf dagelijks een voorspelling van zijn eindtijd — het voor Alwin belangrijke “lijntje” dat hij voortdurend controleerde. Tijdens runs geeft het apparaat feedback met een kleurmeter voor tempo en een “performance condition”-score; die meldingen bepaalden snel zijn gemoedstoestand. Een rustige herstelloop met lage inspanning kon al leiden tot een verslechterde voorspelling, waarna Alwin zich gefrustreerd voelde. In plaats van echte flow te ervaren, merkte hij dat hij na maanden trainen vooral “in the watch” leefde: constant turen naar cijfers en bevestiging.
Op advies van sportpsycholoog Renate Hensen uit Groningen onderzocht hij waarom het plezier verdween. Hensen stelt dat horloges nuttig zijn voor structuur en richting, maar dat ze ook tot overmatige focus kunnen leiden: het brein blijft terugkomen naar negatieve signalen en voorspellingen, waardoor je je al zorgen maakt over een mogelijk slecht eindresultaat voordat je überhaupt begint. Ze raadt aan de aandacht te hertrainen door die tijdens het lopen naar looptechniek en het hier-en-nu te verplaatsen, en je te richten op beïnvloedbare zaken in plaats van op voorspellingen.
Even loskomen lukte Alwin tijdens een loopje in Dublin, waar hij zonder naar het horloge te kijken genoot van de stad. Kort daarna werd hij ziek, waardoor de voorspelde eindtijd weer omhoog schoof en de stress terugkeerde. Hij vroeg ook een ervaren trainer, Bram Buigel uit Groningen, naar zijn schema. Buigel vindt de opbouw van Garmin “prima” voor mensen zonder coach: het dwingt tot variatie in tempo. Tegelijk mist het algoritme persoonlijke nuances; Buigel zou andere intervaltypes kiezen en in trainingen rekening houden met de hogere hartslag die wedstrijdspanning veroorzaakt.
Kern van het verhaal: sporthorloges bieden waardevolle structuur en externe sturing, maar kunnen ook het loopplezier en de flow ondermijnen door voortdurende feedback en prestatiedruk. Een gebalanceerde aanpak — gebruik maken van data, maar ook bewust loslaten, aandacht verleggen naar techniek en waar nodig personaliseren met een coach — helpt zowel prestatie als plezier te bewaren.