Mijn klomp is gebroken

In dit artikel:

Nico beschrijft zijn groeiende vervreemding van de huidige politieke tijdgeest na de recente verkiezingen in Nederland. Hij somt op wat hem zorgen baart: volgens hem koos driekwart van de kiezers voor een kleurloze middenpartij, Geert Wilders vecht tot het einde voor de overwinning, Frans Timmermans lijkt de moed te verliezen, D66 werd de grootste partij in zijn stad Rotterdam, en veel partijen willen defensie versterken door op de gezondheidszorg te snijden. Ook valt het hem op dat veel jongeren naar rechts stemmen. Dat alles zorgt ervoor dat hij zich steeds minder thuis voelt in het politieke klimaat.

Nico verwijst naar een analyse van Max Pam (De Volkskrant, 22/10/2025) die verkiezingen in drie fasen plaatst: eerst veel beloven; vervolgens doen alsof die beloften grotendeels zijn uitgevoerd; en tenslotte bij teleurstelling de schuld extern toeschrijven — aan instituties, tegenstanders of ‘onvoorziene omstandigheden’ zoals de EU, oorlog of internationale ontwikkelingen. Op basis daarvan verwacht Nico een langdurige formatie, teleurstellende uitvoering van plannen en weinig zelfkritiek bij kiezers bij toekomstige stemmingen.

Persoonlijk overweegt hij cynische opties — verhuizen naar Nijmegen, aansluiten bij D66, meegaan met de tijdgeest of zich terugtrekken — maar kiest uiteindelijk voor doorwerken: hij blijft schrijven over oorlog en vrede en het belang van democratische waarden. In zijn volgende opinie belooft hij een bespreking van het boek Waarom we vrede willen maar oorlog voeren, dat volgens hem de verkiezingen relativeert binnen de lange geschiedenis van de mensheid.